ΤΟ ΧΩΡΙΟ ΜΑΣ

Το Φανάρι Καρδίτσας


                                 Φανάρι Καρδίτσας


         Είναι Κυριακή του Θωμά του 2012. Η Θεία Λειτουργία στην Αγία Παρασκευή τελείωσε. Ο Φάνης, ο πρόεδρος της Αδελφότητάς μας, πέρασε από το καφενείο για καφέ και επικοινωνία με τους συγχωριανούς. Εκεί είναι ήδη μια άγνωστη οικογένεια. «Καλημέρα σας! Καλώς ήρθατε στο χωριό μας!». «Είναι και δικό μας χωριό το χωριό σας», απάντησε ο κύριος. Η έκπληξη μεγάλη! Πώς γίνεται να έχουν τόσο στενή σχέση με το χωριό άνθρωποι εντελώς άγνωστοι  σε μας; «Τι εννοείτε είναι και δικό σας χωριό;». Έτσι άρχισε να ξετυλίγεται μια ιστορία που φανερώνει μια συγκλονιστική σχέση δύο χωριών: της Στράτσιανης και του Φαναρίου.


Ο κύριος λέγεται Λιούλιος Σωκράτης, συνταξιουχος δάσκαλος από το Φανάρι της Καρδίτσας. Επισκεφτηκε το χωριό, σαν προσκύνημα στον τόπο των προγόνων του, με τη γυναίκα του την κ. Ματθίλβη -συνταξιούχος δασκάλα και η ίδια-, την κόρη του και το γαμπρό του.  Από τον κ. Σωκράτη πληροφορηθήκαμε κάποια στοιχεία για την ιστορία του χωριού αλλά και για τη σχέση του με το χωριό μας...


Το Φανάρι είναι ένα χωριό 15 χιλιόμετρα ΒΔ της Καρδίτσας, χτισμένο σε μια πλαγιά στην κορυφή της οποίας δεσπόζει ένα βυζαντινό φρούριο. Έχει μακραίωνη ιστορία. Είναι χτισμένο στην παλαιά Ιθώμη που την αναφέρει ο Όμηρος στην Ιλιάδα. Κατά τη βυζαντινή περίοδο το διεκδικούσαν ο βυζαντινός αυτοκράτορας και το Δεσποτάτο της Ηπείρου και αυτό δείχνει πόσο σημαντικό ήταν εκείνη την εποχή. Περίπου  460 χρόνια ήταν υπό την οθωμανική κυριαρχία (1420-1881μΧ). 400 τούρκικες οικογένειες εγκαταστάθηκαν στο χωριό και κατοικούσαν στα καλύτερα σπίτια κοντά στο κάστρο. Η συμβίωση με τους Φαναριώτες ήταν δύσκολη μέχρι την απέλευθέρωση και την ειρηνική αποχώρησή τους  το Σεπτέμβριο του 1881.


 Στο σημείο αυτό ξεκινάει η στενή σχέση του Φαναρίου και της Στράτσιανης. Γύρω στο 1884 άρχισαν να φτάνουν στο χωριό  Στρατσιανίτες χτιστάδες προς αναζήτηση δουλειάς. Αρχικά ερχόταν μόνοι τους, χωρις  τις οικογένειές τους. Εργαζόταν όσο ο καιρός ήταν καλός και όταν χειμώνιαζε πήγαιναν στις οικογένειές τους. Αυτό έγινε κάποια χρόνια. Η δουλειά όμως στην περιοχή ήταν αρκετή και αποφάσισαν να πάρουν και τις οικογένειές τους μαζί. Έγινε μεταδημότευση και εγκαταστάθηκαν στο Φανάρι στα άδεια σπίτια που άφησαν οι τούρκοι! Έργάστηκαν σκληρά και έχτισαν τα υπέροχα λιθόχτιστα σπίτια που και σήμερα είναι αρχιτεκτονικά στολίδια! Έγιναν από την αρχή πολύ αγαπητοί στους ντόπιους και ξεχώρισαν για το χιούμορ και την αγάπη τους στα γλέντια. Η συνοικία που κατοικούν λέγεται Μαστόρικα. Ο κεντρικός δρόμος της  λεγεται «Στράτσιανης» και αποτελεί μια ακόμα μαρτυρία πως ένα κομμάτι του ηπειρώτικου χωριού βρίσκεται στη Θεσσαλία αλλά κυρίως πως η Στρατσινίτικη καρδιά χτυπά και σ΄αυτό τον τόπο…


Ο Φάνης σαν άκουσε την ιστορία έφερε ένα ημερολόγιο της Αδελφότητας και ένα Μητρώο  αρρένων  του χωριού μας! Το ανοίγει ο κ. Σωκράτης και βρίσκει το όνομα του πατέρα του! Την ιερότητα και τη συγκίνηση της στιγμής μπορεί ο καθένας να τη φανταστεί…


 Η συνέχεια κορυφώνει τη νοσταλγία και το σύνδεσμο που έχει ο κάθε άνθρωπος με τις ρίζες του….Ο κ. Σωκράτης εντόπισε ότι το πατρικό του σπίτι ήταν στη θέση που σήμερα είναι χτισμένο το Σχολείο. Αισθάνθηκε αμέσως την ανάγκη εκτός από τα συναισθήματα να πάρει και κάτι υλικό μαζί του, από το ιερό γι΄αυτόν σημείο της πατρογονικής του εστίας… Γονάτισε αυθόρμητα και ευλαβικά, και μάζεψε λίγο χώμα σαν φυλαχτό και σαν κειμήλιο… Λίγο χώμα να ριζώσουν και να καρπίσουν τα όνειρα και των δικών του απογόνων… Ένα σύμβολο που περικλείει το παρελθόν, το  παρόν και το μέλλον…


Τον Ιούλιο του ίδιου έτους ο Φάνης επισκέφτηκε το Φανάρι. Ετσι ξεκινάει μια συνεργασία αλλά κυρίως μια ουσιαστική σχέση ανάμεσα στα δύο χωριά… Υπάρχουν περιθώρια αυτή η συνεργασία να συνεχιστεί αλλά κυρίως η σχέση να αναπτυχθεί… Εμείς θεωρούμε αυτό το χωριό μια προέκτασή μας, ένα κομμάτι μας, ένα οργανικό μέλος μας και νοιώθουμε πλουσιότεροι και δυνατότεροι όταν ξέρουμε πως υπάρχουν χωριανοί μας και στο Φανάρι…




  

Οικογένεια  Σωκράτη  Λιούλιου


Φανάρι Καρδίτσας και Στράτσιανη Κόνιτσας.

 

 

Αεροφωτογραφία του Φαναρίου. Στην κορυφή του λόφου το κάστρο αριστερά το χωριό  και στη δεξιά πλευρά της φωτογραφίας η γειτονιά Μαστόρικα όπως είναι σήμερα..

 

Ετεροδημότες στο Φανάρι μετά το 1881

 

Από την απελευθέρωση και μέχρι το 1917 εγκαταστάθηκαν στο Φανάρι 115 ετεροδημότες 74 άνδρες και 41 γυναίκες . Από αυτούς 32 προέρχονται από τη Στράτσιανη και είναι οι παρακάτω:

 

1.Γεράσης Παναγιώτης του Θεοδ.

2.Γεράση Αναστασία του Παναγ.

3.Γκέλης Ανδρέας του Χρήστου

4.Καρακώστας Γεώργιος

5.Καρακώστας Κώστας του Γεωργίου

6.Καρακώστας Πέτρος

7.Λιούλιος Παναγιώτης

8.Λιούλιος Νικόλαος

9.Λιανός Ιωάννης

10.Λάμπρους Θωμάς του Δημητρ.

11.Λιανός Νικόλαος του Παναγ.

12.Λιανού Κωστάντου του Νικ.

13.Μιχαλόπουλος Αλέκος του Ευαγ.

14.Πατσιώλης Ρίζος του Ζήση

15.Πατσιώλης Χρήστος

16.ΠατσιώληΒασιλική του του Χρ.

17.Μιχαλόπουλος Ευάγγελος

18.Παγονόπουλος Στέργιος

19.Παγονοπούλου Γεωργία του Γεωργ. Ή Παγονόπουλος Γεώργιος;

20Παγονόπουλος Δημήτριος του Γεωργίου

21.Καστάνης Χρήστος

22.Σουρέλης Χρήστος του Παναγιώτη

23.Σουρέλη Αγλαΐα του Χρήστου

24.Σιώμος Γεώργιος

25.Σιώμος Παναγιώτης

26.Σιώμου Βασιλική του Παναγιώτη

27.Σουρέλης Αθανάσιος του Παναγιώτη

28.Σαναβίτης Ευάγγελος του Κώστα

29.Σαναβίτη Ευαγγελή του Ευαγγέλου

30.Ταμπάκης Γεώργιος

31.Ταμπάκης Ιωάννης

32.Χαχούλιας Δημήτριος του Γεωργίου

 

 

Η ανατολική γειτονιά του χωριού  όπως ήταν μετά την απελευθέρωση από τους Τούρκους το 1881. Από το φωτογραφικό λεύκωμα του Δ. Μιχαηλίδη 1885 εκδόσεις Σαββάλα. Σ΄αυτή εγκαταστάθηκαν οι μάστοροι από την Στράτσιανη  και ονομάστηκε «Μαστόρικα».

         Σχεδόν όλοι τους έμειναν στην ανατολική συνοικία του χωριού που ονομάζεται Μαστόρικα λόγω του ότι όλοι τους ήταν μάστοροι – χτιστάδες. Έχτισαν πολλά οικήματα στο χωριό και δείγματα  της δουλειάς τους υπάρχουν πάρα πολλά και σήμερα.


 

Η εκκλησία του Αγίου Σεραφείμ (πολιούχου-ιερομάρτυρα που μαρτύρησε στο Φανάρι στις 4 Δεκεμβρίου του 1601) χτίστηκε  από τους μαστόρους αυτούς το 1925-26.

 

 

                                                     Το Δημοτικό σχολείο

 

         Το υπέροχο Δημοτικό σχολείο επίσης χτίστηκε από τους ίδιους που αποτελούσαν διαφορετικές κομπανίες –παρέες μεταξύ τους το 1931 και πρωτομάστοροι ήταν ο Νικολάκης Λιανός και ο Γιάννης Λιούλιος.

          Τα παιδιά και τα εγγόνια του συνέχισαν να ασχολούνται με το χτίσιμο  και κομπανίες πήγαιναν και σε άλλες περιοχές για δουλειά, ξεκινώντας την Άνοιξη και επιστρέφοντας το Φθινόπωρο.

Αρχιμάστοροι ήταν ο Ρίζος Πατσιώλης, ο Γιώργος Παγονόπουλος κι ο Γιώργος Ταμπάκης. Ο Ρίζος Πατιώλης έλεγε ότι έφτασαν εργαζόμενοι με την κομπανία του μέχρι την Πελοπόννησο. Ο ίδιος δε, δούλεψε και στις γαλαρίες του Αθηναϊκού τραίνου. Ο Παναγιώτης Γεράσης και Γιαννάκης Λιούλιος ήταν δεινοί πελεκητές. Ο Αλέκος Μιχαλόπουλος έκανε το υδραγωγείο από την πηγή (έξω από το χωριό) έως τα Πηλιουρίκια (μέσα στο χωριό). Ο Νικολάκης ο Λιανός ήταν επιστάτης όταν χτίζονταν ο παραθεριστικός οικισμός στη Νεράιδα στη λίμνη Πλαστήρα. Ο Θανάσης και ο Βαγγέλης Σουρέλης ήταν ειδικοί στην κατασκευή φούρνων.

        Άνθρωποι, εργατικοί, φιλότιμοι, αξιοπρεπείς με συμμετοχή στα κοινωνικά οικονομικά και πολιτιστικά γεγονότα παρόντες στους αγώνες του έθνους το 1912-13 στον πρώτο παγκόσμιο, στη Μικρασία , το ΄40-΄41, στην αντίσταση.

Ένα ιδιαίτερα ξεχωριστό πολιτιστικό γεγονός που έφεραν οι μαστόροι στο Φανάρι, όπως ομολογούσαν οι παλιότεροι, ήταν η θεατρική παράσταση του «Πανάρατου» δηλαδή μια διασκευή της Ερωφίλης του Χορτάτζη. Δίνονταν η παράσταση στην πλατεία του χωριού την Κυριακή της Τυρινής από ερασιτέχνες ηθοποιούς μαστόρους – χτίστες που έμεναν στη συνοικία Μαστό’ρκα. Η πιο εντυπωσιακή παράσταση δόθηκε το 1917 ή 1918 σε σχέση με αυτές που προηγήθηκαν ή ακολούθησαν και ήταν ένα εξαιρετικό γεγονός.. Σ’αυτή την παράσταση το ρόλο του Πανάρατου έπαιξε ο Νικολάκης Λιανός. Η τελευταία παράσταση δόθηκε το 1957.

 

 

Απόκριες 1970 στο Φανάρι Καρδίτσας.

Στη φωτογραφία μασκαρεμένοι Λιαναίοι, Ταμπάκηδες, Σουρέληδες, Σιωμαίοι με τις οικογένειές τους, μπροστά στο σπίτι του Χρ. Λιούλιου.

 

 

Στην πλατεία του χωριού  Απόκριες του 1970 όπου κορυφώνονταν η διασκέδαση με τραγούδι και χορό.


Την Καθαρή Δευτέρα συνήθιζαν να φορούν τα σακάκια ανάποδα και να γανώνουν στο πρόσωπο όποιον συναντούσαν  έτσι που ήταν αδύνατον να κυκλοφορήσει κανείς αγάνωτος. Χωρατατζήδες και γλεντζέδες  καθώς ήταν ντύνονταν μασκαράδες και ξεκινούσα το γλέντι στα Μαστόρκα και χορεύοντας, τραγουδώντας και πειράζοντας όποιον συναντούσαν, πομπή, κατευθύνονταν στην πλατεία του χωριού όπου και κορυφώνονταν η διασκέδαση  με τη συμμετοχή όλων των χωριανών.

Έχαιραν ιδιαίτερης εκτίμησης οι μαστοράδες, όπως συνήθιζαν να τους αποκαλούν στο χωριό. Η συνοικία Μαστόρικα απέχει από το κέντρο του χωριού 500 περίπου μέτρα. Ένας δρόμος συνδέει το χωριό με τη γειτονιά.  Όταν έγινε η ονοματοδοσία των δρόμων του χωριού κοντά στο 1970, ο δρόμος που συνδέει την πλατεία και τα Μαστόρικα ονομάστηκε οδός Ηπείρου. Η ταμπέλα υπάρχει και σήμερα. Στη γειτονιά μέσα , ο κεντρικός δρόμος ονομάστηκε οδός Στράτσιανης και τοποθετήθηκε η ταμπέλα στο σπίτι του Παναγιώτη Σουρέλη και ο τρίτος δρόμος μέσα στη γειτονιά που οδηγεί στα σπίτια των Ταμπάκη, Σουρέλη Β. και Καστάνη ονομάστηκε οδός Κονίτσης  και η ταμπέλα υπάρχει ακόμα  (2014)





                                          ΤΑ ΜΑΣΤΟΡΙΚΑ


       

          Είναι μια συνοικία σχεδόν ξεκομμένη απ’ το χωριό, κοντά στο Φρούριο, και προς την ανατολική πλευρά.

Το όνομά της πρέπει αποκλειστικά ν’ αποδοθεί στο επάγγελμα, που είχαν (και έχουν ακόμη) οι περισσότεροι κάτοικοι – αν όχι όλοι: Ασχολούνταν με το κτίσιμο γενικά των σπιτιών. Ήταν δηλαδή κτίστες – μαστόροι και γι’ αυτό και η συνοικία πήρε τ’ όνομα «Μαστόρικα».

Τα Μαστόρικα λοιπόν ξεδιπλώνονται στο Φρούριο κοντά και έχουν ως θέα ιδίως τον κάμπο της Καρδίτσης. Δεν τα καίει το καλοκαίρι προπαντός ο απογευματινός ήλιος – εκεί πάνω στη ρομαντική δραγασιά …

 Όλοι οι κάτοικοι της συνοικίας αυτής απέθεσαν μια σφραγίδα ιδιαίτερη στο χωριό μας. Ήταν δραστήριοι, πολύ εργατικοί και νοικοκυραίοι.

 Τα σημειώνω όλα τα παραπάνω χαρίσματά τους, για να εξάρω ιδιαίτερα, πως σ’ αυτούς οφείλεται η αρχιτεκτονική, που είχαν και έχουν τα σπίτια του χωριού μας, για την οποία έπρεπε και η πολιτεία ακόμη να φθάσει στο να κρίνει τα σπίτια αυτά «διατηρητέα»…

 Ποιός δεν θυμάται τις αυλόπορτες με το «μάνταλο» πίσω τους, που ασφάλιζε και εκεί και πίσω από τις κύριες εισόδους τα σπίτια.

 Ποιός δεν θυμάται, πόση ζωή έδωσαν κι άφησαν στον τόπο μας οι αλησμόνητες οικογένειες των Λιουλέων, των Ταμπακέων, των Σιωμαίων, των Σαναβιταίων, των Σουρέληδων, του Νικολάου Λιανού και άλλων, που μου διαφεύγουν…

 Σαν μ’ αξιώσει ο Θεός να ξαναπάω στο Φαναράκι μας, θα πάρω τον δρόμο που περνάει απ’ το σπίτι του Αντώνη του Σουλικιά, θα διαβώ τα Ντουσέικα, θα περάσω κάτω απ’ τα Χατζηγουλέικα, θα φθάσω στα μάρμαρα του Σουφλάκου… Και από κει, να η συνοικία παρουσιάζεται ολόκληρη καμαρωτά-καμαρωτά. Θα φθάσω στην ίδια συνοικία, για να ξαναζήσω στην φαντασία μου και τις δοκιμές, που γινόταν για τον «Πανάρατο», μπροστά στο σπίτι του Χρήστου Λιούλιου – με πρωταγωνιστή τον Σωτήρη Σιώμο.Όνειρο που πέρασε και δεν έσβησε…

 Πόσο συγκλονίζεται η ψυχή μου να θυμάται συγχωριανούς, όπως αυτούς εδώ, που σ’ αποδιπλώνουν στην τσιμεντένια μας Αθήνα … την αυλόπορτα, το μάνταλο, τον μποχαρή, την γκλαβανή, τα ρομαντικά καλντερίμια, που γάζωναν τα σοκάκια του δοξασμένου Φαναρίου μας!




                                 OI  ΧΤΙΣΤΑΔΕΣ


         Οι χτιστάδες (χτίστες) ή μαστόροι είναι μια συμπαθητική και πολυπληθής κατηγορία, επαγγελματιών στο χωριό μας.

          Σχεδόν όλοι τους έμειναν και μένουν στη συνοικία Μαστόρικα. Ήρθαν και εγκαταστάθηκαν  στη συνοικία αυτή, από τη Στράτσαινα (Στράτσιανη) της Ηπείρου μετά την απελευθέρωση της Θεσσαλίας.

          Στο πέρασμα του χρόνου άφησαν πολλά δείγματα της δουλειάς τους που τα αντιπροσωπευτικότερα απ΄αυτά είναι : Η εκκλησία του Αγίου Σεραφείμ και το Δημοτικό Σχολείο.

          Η πρώτη χτίστηκε το 1925-26 με δύο εράνους σε καπνό και χρήματα και το δεύτερο το 1931 με υποχρεωτική εισφορά όλων των κατοίκων.

          Τα εγκαίνια του Σχολείου έγιναν τον Ιούνη του 1931. Εκεί έγινε η γιορτή της λήξης του Σχολικού έτους 1930-31 δηλαδή οι γυμναστικές επιδείξεις  και η απαγγελία των ποιημάτων.

          Πριν απ΄αυτό το Δημοτικό Σχολείο στεγάζονταν στο σπίτι του Γιάννη Θεοδώρου (Γκαγκανάρου) και το Παρθεναγωγείο (για τα κορίτσια) στο οίκημα δίπλα στου γιατρού του Ζύμπου το σπίτι.

          Από τον Οχτώβρη του 1931 άρχισε η κανονική λειτουργία με μεικτά τμήματα αγοριών και κοριτσιών.

          Πριν αρχίσω την καταγραφή των χτιστάδων θεωρώ υποχρέωσή μου να ευχαριστήσω το φίλο μου Βαγγέλη Πατσιώλη, που με επιστολή συμπλήρωσε τα στοιχεία που είχα αναφέροντας την ιδιαίτερη ειδίκευση ορισμένων απ΄αυτούς.

          Θα καταγράψω μόνο τους άντρες και τα παιδιά τους που άσκησαν τη μαστορική.

          Από την Ήπειρο ήρθαν οι :


  1. Γεράσης Παναγιώτης

  2. Γκέλης Αντρέας

  3. Γκέλης Αριστείδης

  4. Καρακώστας Γιώργος

  5. Καρακώστας Πέτρος του Γιώργου

  6. Καστάνης Χρήστος

  7. Λάμπρου Δημήτρης

  8. Λάμπρου Θωμάς   Δημητρ.

  9. Λιανός Γιάννης

  10. Λιανός Παναγιώτης

  11. Λιανός Νίκος του Παναγ.

  12. Μιχαλόπουλος Βαγγέλης

  13. Πατσιώλης Ρίζος

  14. Πατσιώλης Ζήσης του Ρίζου

  15. Πατσιώλης Γιάννης

  16. Πατσιώλης  Νίκος του Γιάν.

  17. Πατσιώλης Χρήστος του Γιάννη

  18. Παγονόπουλος Γιώργος

  19. Παγονόπουλος Δημήτρης του Γ.

  20. Παγονόπουλος Στέργιος

  21. Σαναβίτης Βαγγέλης

  22. Σιώμος Γιώργος

  23. Σιώμος Παναγιώτης

  24. Σιώμος Νίκος

  25. Σουρέλης Χρήστος του Παναγιώτη

  26. Σουρέλης Θανάσης του Παναγιώτη

  27. Ταμπάκης Παναγιώτης

  28. Ταμπάκης Γιώργος

  29. Ταμπάκης Γιάννης του Γιώργου

  30. Λιούλιος Παναγιώτης

  31. Λιούλιος Νίκος




Παιδιά τους και αγκόνια που ακολούθησαν την τέχνη του πατέρα τους είναι :


  1. Γεράσης Χρήστος του Παναγιώτη

  2. Γκέλης Παναγιώτης του Αντρέα

  3. Γκέλης Λάμπρος του Αριστείδη

  4. Γκέλης Αποστόλης του Αριστείδη

  5. Γκέλης Κώστας του Λάμπρου

  6. Γκέλης Δημήτρης του Αποστόλη

  7. Καστάνης Σεραφείμ του Χρήστου

  8. Καστάνης Γιώργος του Χρήστου

  9. Καστάνης Βάϊος του Χρήστου

  10. Λάμπρου Δημήτριος του Θωμά

  11. Λιανός Σωτήρης του Γιάννη

  12. Λιανός Φώτης του Νίκου

  13. Λιανός Βαγγέλης του Νίκου

  14. Λιανός Αριστείδης του Νίκου

  15. Λιούλιος Γιάννης του Νίκου

  16. Λιούλιος Χρήστος του Νίκου

  17. Μιχαλόπουλος Αλέκος του Βαγγέλη

  18. Πατσιώλης Θύμιος του Ζήση

  19. Πατσιώλης Βαγγέλης του Ζήση

  20. Πατσιώλης  Σταύρος του Νίκου

  21. Πατσιώλης Θανάσης του Νίκου

  22. Πατσιώλης Νίκος του Σταύρου

  23. Πατσιώλης Γιάννης του Χρήστου

  24. Πατσιώλης Κώστας του Γιάννη

  25. Σαναβίτης Σωκράτης του Βαγγέλη

  26. Σιώμος Γιάννης του Παναγιώτη

  27. Σιώμος Παναγιώτης του Γιάννη

  28. Σιώμος Σωτήρης του Νίκου

  29. Σιώμος Γιώργος του Νίκου

  30. Σιώμος Φώτης του Νίκου

  31. Σιώμος Νίκος του Γιώργου

  32. Σουρέλης Βασίλης του Χρήστου

  33. Σουρέλης Θρασύβουλος του Χρήστου

  34. Σουρέλης Παναγιώτης του Χρήστου

  35. Σουρέλης Βαγγέλης του Θανάση

  36. Ταμπάκης Βασίλης του Παναγιώτη

  37. Ταμπάκης Λάμπρος του Βασίλη


    Ανάμεσα σ΄αυτούς θα πρέπει να προσθέσουμε και τους Αγαθοκλή και Χρυσόστομο Θεόν που έμειναν στην ίδια συνοικία.

            Οι μαστόροι ήταν χωρισμένοι σε κομπανίες που κάθε μια αναλάβαινε την κατασκευή κάποιου σπιτιού ή αχερώνα.


            Στο Σχολείο και την Εκκλησία δούλεψαν πολλές κομπανίες μαζί.

           Ποιός απ΄τους μεγάλους δε θυμάται τα φουρνέλα στην πλαγιά του Μπαλκωμένου και του ΄Αη – Λιά και τη μυρμιγκιά των μαστόρων να δουλεύουν κάθε μέρα ; ΄Αλλοι απ΄αυτούς κουβαλούσαν πέτρες και λάσπη κι άλλοι πελεκούσαν πέτρες ή έχτιζαν. Οι φωνές τους ακούγονταν σαν τιτιβίσματα πουλιών ή τζιτζικιών που σταματούσαν όταν έτρωγαν ή σχολνούσαν από τη δουλειά τους.

           Απ΄τους παλιούς που ήρθαν αρχιμάστοροι ήταν : ο Ρίζος Πατσιώλης, ο Γιώργος Παγονόπουλος κι ο Γιώργος Ταμπάκης.

          Οι υπόλοιποι της κομπανίας έπρεπε να έχουν μαζί τους κι από ένα μουλάρι τουλάχιστο για τη μεταφορά της πέτρας και των άλλων υλικών. Στα παιδικά μου χρόνια οι περισσότεροι χρησιμοποιούσαν γαϊδουράκια και τα τσιοκάκια (παιδιά τους ανειδίκευτα) για να τα συνοδεύουν.

          Πολλές φορές έφτιαχναν και ασβεστοκάμινα για τη δουλειά τους.

          Ο Ρίζος Πατσιώλης αφιλογούσε στο Βαγγέλη Πατσιώλη πως έφθασαν εργαζόμενοι μέχρι την Πελοπόννησο. Ο ίδιος δούλεψε και στις γαλαρίες του Αθηναϊκού τραίνου.

           Οι Παναγιώτης Γεράσης και Γιαννάκης Λιούλιος ήταν δεινοί πελεκητές. Ο Αλέκος  Μιχαλόπουλος, που ήταν κι εργολάβος, έκανε το υδραγωγείο από την πηγή μέχρι τα Πηλιουρίκια.

           Επίσης έκανε τις κολώνες, τα καλκάνια, τη σκεπή και τον κουμπέ στον ΄Αγιο Σεραφείμ. Ήταν φίλος του ούζου και λέγεται ότι έσερνε μαζί του ένα παγούρι με ούζο.

          Ο Νικολάκης Λιανός ήταν επιστάτης όταν χτίζονταν το Παραθεριστικό κέντρο «Νεράϊδα» στη Νεάπολη.

          Ο Θανάσης και Βαγγέλης Σουρέλης ήταν ειδικοί στην κατασκευή φούρνων. Ο Βαγγέλης δούλεψε και στην καινούργια Εκκλησία «Μεταμόρφωση του Σωτήρα». Επίσης όλοι οι παλιοί που ήρθαν από την ΄Ηπειρο ήξεραν από φούρνους.

          Σήμερα ασχολούνται με το επάγγελμα του χτίστη οι παρακάτω :


  1. Αγγελάκης Κώστας ή Λουκάς

  2. Αλεξανδρής Δημήτρης

  3. Αλεξανδρής Χρήστος

  4. Γκέλης Δημήτρης

  5. Γκέλης Κώστας

  6. Λάμπρου Δημήτρης που έχει άδεια εμπειροτεχνίτου

  7. Λαλιώτης Βαγγέλης εργολάβος

  8. Λιανός Βαγγέλης

  9. Λιανός Αριστείδης

  10. Μπολότης Γιάννης του Λάμπρου

  11. Μπολότης Γιώργος του Λάμπρου

  12. Παππάς Γιάννης

  13. Πατσιώλης Κώστας

  14. Πατσιώλης Νίκος

  15. Ραχοβίτσας Γιώργος

  16. Σαναβίτης Σωκράτης

  17. Σιώμος Νίκος

  18. Σιώμος Παναγιώτης


Δ. ΧΑΝΤΖΙΑΡΑΣ



                          


  Ευχαριστώ  πολύ για την  βοήθεια,  τους  :

                                 Λιούλιο Σωκράτη

                                 Νούκα   Σεραφείμ

                                 Τσώχου  Αθηνά

               Σύλλογο Φαναριωτών  Αθήνας   «Η ΙΘΩΜΗ»

              Διαχειριστές :  https://sites.google.com/site/fanarikarditsa/

                                        Φάνης Βαρδάκης

Δείτε το video :

Για  υψηλή ευκρίνεια : 

https://www.youtube.com/watch?v=IimRlrkfF6U







bullet hover email hover menu arrow