ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΒΗΜΑ




               


      Χρήστου Παπαδημητρίου.


              Κοινωνιολόγου.


              Προέδρου Τ Κ Πύργου-Κόνιτσας.



                 Ζ  η  τ  ε  ί  τ  α  ι


                       ε  λ  π  ί  ς


                                  επίγεια και επουράνια…


              Η ιστορία από την άποψη της κοινωνικής προβληματικής και ανθρώπινης περιπέτειας επαναλαμβάνεται, και μάλιστα πολλές φορές γράφεται και περιγράφεται με θαυμαστή ομοιότητα όχι μόνο στα ιστορικά δεδομένα αλλά στις διηγηματικές αφηγήσεις, στις  νουβέλες, καθώς και στα μυθιστορηματικά κείμενα.


…Ύστερα διάβασε άλλα πράγματα: το έλλειμμα του προϋπολογισμού, προαγωγές εκπαιδευτικών, μια απαγωγή, ένα βιασμό, τρεις αυτοκτονίες. Οι δυο, για οικονομικούς λόγους. Δυο νέοι, 30 και 32 χρονών, ο πρώτος άνοιξε το γκάζι, ο δεύτερος χτυπήθηκε με πιστόλι.


Περιγράφεται μια κατάσταση και σκιαγραφείται μια προσωπικότητα με προφητικό τρόπο από τον αείμνηστο Αντώνη Σαμαράκη με αυτήν του σημερινού Έλληνα, και της σημερινής Ελλάδας.


…Κι ο ήρωας εκείνος ήτανε ένας άνθρωπος που δεν είχε ελπίδα… και  ο σημερινός έλληνας είναι ένας άνθρωπος που μάλλον έχασε την ελπίδα του…


- Δεν υπάρχει πλέον ελπίς!



              Παρόμοια πραγματικότητα βιώνει σήμερα η χώρα μας, και ως άλλος μυθιστορηματικός  ήρωας, εκατομμύρια ανέργων, των οποίων η τραγικότητα της κατάστασης είναι ανεκδιήγητη, όπως και αυτών που βρίσκονται στα πρόθυρα της φτώχειας, της χρεοκοπίας, της κατάθλιψης, και της αυτοχειρίας, κατεδαφίζονται καθημερινά όλο και πιο βαθειά στα τάρταρα της εξαθλίωσης …


Αναζητά σήμερα ο νέος άνεργος το στίγμα της εποχής του, και το μόνο που μπορεί να διακρίνει είναι ο δρόμος της φυγής, το φάντασμα του προγόνου του «γκασταρμπάιτερ» αφού εδώ στον τόπο του το μόνο που μπορεί να οραματίζεται είναι ένα αβέβαιο και ζοφερό μέλλον.


Κι ενώ τα πάντα κατεδαφίζονται στην χώρα μας οφείλουμε να δούμε και να παραδεχτούμε ότι γεννιέται και αναπτύσσεται ένα απύθμενο μίσος, όχι μόνο κατά των υπευθύνων αυτής της λαίλαπας που είναι γνωστοί, αλλά και κατά της δημοκρατίας.


Τίθεται έτσι ευθέως και χωρίς περιστροφές το ερώτημα από ποιας μορφής φασισμού κινδυνεύει περισσότερο και άμεσα η ελληνική κοινωνία; από τις ενέργειες κάποιων φασιστών που έτσι κι αλλιώς είναι καταδικαστέες η από την ενσυνείδητα προβοκατόρικη, και με βεβαιότητα φασιστική διάθεση και ισχυρισμό ότι τα πολιτικά πράγματα απριόρι τα χειρίζονται πολιτικά τζάκια και οικογένειες που γνωρίζουν από υποθέσεις υποβρυχίων και μιζών, από προστασία λιστών αλλά και ληστών, και οι οποίες κατά τον ένα η άλλο τρόπο θησαύρισαν κλέβοντας το δημόσιο χρήμα  και συνεχίζουν να επιβιώνουν ως σκουλήκια που σαπίζουν τον εναπομείναντα κοινωνικό ιστό.


Αυτό συνέβη και συμβαίνει αγαπητέ μου αναγνώστη ,ακόμη και σήμερα οι άνθρωποι και οι αχυράνθρωποι της γραβάτας και της «γκλαμουριάς» ως κληρονόμοι του κλεμμένου δημόσιου πλούτου εμφανίζονται οι ελεεινοί ακόμη να έχουν την αίσθηση ότι μπορούν να σώσουν την χώρα.


Η απρόσμενη κατάσταση του «νεόπτωχου», και ληξιπρόθεσμου αλλά και η επισφαλής θέση του «νεόπλουτου» που ως τέτοιος δυσκολεύεται να αντιληφθεί και να προσαρμοστεί στην νέα πραγματικότητα, αλλά και ο ακουσίως αποχωρών από τον μάταιο τούτο κόσμο ...ελλείψει ελπίδας… αυτόχειρας, συνθέτουν ένα τοπίο πραγματικής κατεδάφισης των πάντων.


             Το κείμενο γράφεται από απογοήτευση αλλά και αηδία συνάμα, καθότι ο πόνος, η πείνα και ο θάνατος, για τον υγιή τον χορτάτο και τον ζωντανό δεν μπορούν να κατανοηθούν αλλά ερμηνεύονται και αναλύονται με φιλολογική φλυαρία και ανυπέρβλητο θράσος, ακόμη και σήμερα, που περισσεύουν όλα τους.


Όταν ο άνθρωπος χάνει και την τελευταία του ελπίδα για ζωή εξ αιτίας της συμπεριφοράς που έγινε κανόνας όσον αφορά την λεηλασία της Ελλάδος από έλληνες  ασθενεί από κατάθλιψη, και τότε γεννώνται και οι σκέψεις για αυτοχειρία, όταν δηλαδή δεν μπορεί να εξασφαλίσει πλέον τα προς το ζην τότε τα ανθρώπινα στεγανά διαρρηγνύονται, και πιθανότατα οδηγείται στην σκέψη της αυτοκτονίας, ως λύτρωση.


Η επίκληση δε της γενικής ευθύνης και της προσωπικής ενοχής για την ανεργία, την φτώχια, την μιζέρια, είναι έννοιες για τις οποίες ο πολίτης πρέπει να πειστεί ότι έχει, όχι μόνο μερίδιο ευθύνης αλλά ενοχής και προσωπικού λάθους, αποτελεί κατά την άποψή μου προβοκατόρικη προσπάθεια, η οποία βρίσκει συμμάχους σε όλο το φάσμα της πολιτικής θρησκευτικής, κοινωνικής , δημοσιογραφικής και όχι μόνο διάστασης στην χώρα μας.


Προσωπική ενοχή για το σημερινό status quo που μας προέκυψε από συγκεκριμένους χειρισμούς συγκεκριμένων ανθρώπων της πολιτικής και όχι μόνο, ενώ οι ίδιοι συνεχίζουν να εκλαμβάνουν την προσωπική τους παρέμβαση ως ελπίδα για την πατρίδα, ακόμη και τώρα που ομολογείται και εκ των ιδίων όχι ότι δεν διάβασαν αλλά μάλλον δεν κατάλαβαν ή έκαναν ότι δεν κατάλαβαν  τι διάβαζαν ή τι δεν μπορούσαν ή δεν ήθελαν να καταλάβουν οι «ανόητοι»… ή οι «ηλίθιοι»… θα το κρίνει αυτό ο ιστορικός του μέλλοντος.


    Η ανάταξη της πολιτικής συμπεριφοράς, προϋποθέτει δομική αναδιάρθρωση της πολιτικής κουλτούρας (γεγονός πράγματι δύσκολο) και εντελώς μακριά από εκείνη που οδήγησε σε αυτήν την πρωτοφανή προσβολή του πολιτικού μας υπόβαθρου, από τους φορείς της πολιτικής εξουσίας , οι οποίοι αλαζονικά υπέσκαψαν την θεμελιώδη αρχή της πολιτικής ορολογίας ότι η «πολιτική» είναι διαδικασία παραγωγής πολιτικής σκέψης και πράξης ενώ ο «πολιτικός» πρόσωπο ,η διαδικασία αποτελεί το μείζον το πρόσωπο το έλασσον, και με τις ενέργειες των οδήγησαν όχι μόνο την Ελλάδα αλλά και τους Έλληνες στην σημερινή κατάσταση, αυτή του πολιτικού αμοραλισμού, και της απύθμενης φτωχοποίησης των πάντων.


Αναμφίβολα και η πολιτική ασυλία αποτέλεσε και αποτελεί ανάχωμα  και αποδεικνύεται άλλη μια φορά σήμερα ότι πίσω της καλύπτονται ανήθικα στοιχεία, κλέφτες αλήτες και κοπρίτες, πολιτικοί με προδιαγραφές «νταβατζήδων» με «χαρίσματα» αναξιόπιστων και τιποτένιων του ημερήσιου και νυχτερινού υπόκοσμου, μάγκες και ψευδό μαγκες πολιτικοί οι οποίοι άσκησαν τα καθήκοντα τους πλημμελώς και εν πάση περιπτώσει έχοντας στο πίσω μέρος του μυαλού τους την πολιτική αθλιότητα, και όχι την πολιτική ως παραγωγική διαδικασία, αυτή είναι η πραγματικότητα αυτό πιστεύει ο κόσμος, αυτό πλανάται και αυτό λέγεται, και με αυτές τις λογικές το πλοίο κτύπησε στα ύφαλα, και με αυτές τις πρακτικές και θεσμικές αδυναμίες οδηγηθήκαμε στην κατεδάφιση των πάντων.


Η συγκεκριμένη αναφορά λοιπόν ενδιαφέρεται για την συμπεριφορά του προσώπου που συνέβαλε ακούσια η εκούσια στην κατεδάφιση των ονείρων της νέας γενιάς, και όχι για το πρόσωπο, κατά συνέπεια ενδιαφέρεται για τα πολιτικά χαρακτηριστικά του προσώπου που αποτελούν προωθητικό παράγοντα εξέλιξης της Δημοκρατίας, αλλά και για τα χαρακτηριστικά του «πολιτικού κτήνους» που αποτελούν ανασταλτικό παράγοντα της παραπέρα εξέλιξης της.


Η ελληνική κοινωνία έχει την ευκαιρία σήμερα να διακρίνει τέτοιες συμπεριφορές, και βεβαίως της δίνεται η μοναδική ευκαιρία να αναδείξει, αλλά και να απομονώσει «πρόσωπα και κτήνη», να προωθήσει ή να οπισθοδρομήσει την πολιτική εξέλιξη των πραγμάτων, να ανατάξει ή να περιθωριοποιήσει την Δημοκρατία.


Κατεδαφιζόμεθα, πολίτες και Δημοκρατία, και μία από τις δυνατότητες ανάσχεσης αναμφίβολα είναι η πολιτική διαδικασία των εκλογών, με την λογική της καθοριστικής παρέμβασης του εκλογικού σώματος να θέσει στο περιθώριο, όχι μόνο αυτούς που στην καθημερινότητα τους χαρακτηρίζονται ως αλήτες, κλέφτες και απατεώνες, και αποτελούν υποκείμενα του ποινικού δικαίου, ως φίλοι και συνδαιτυμόνες  των τροφίμων  του κορυδαλλού, αλλά και όσους είτε δεν καταλάβαιναν, οπότε είναι « πολιτικά ηλίθιοι» και άρα ακατάλληλοι, είτε καταλάβαιναν και άρα είναι επικίνδυνοι να αναπαράγουν συνεχώς τις ίδιες αμαρτωλές πρακτικές και στο μέλλον.



Κείμενο πολιτικού & κοινωνικού προβληματισμού ελεύθερο δημοσίευσης, πρώτης γραφής κατά κείμενο και τίτλο Χρήστου Παπαδημητρίου.



Η επιγραφή του άρθρου δανεισμένη από τον  Αντώνη Σαμαράκη.


            Γιάννενα 24/05/2017




pap                       


Χρήστου Παπαδημητρίου.


Κοινωνιολόγου-Οικονομολόγου.


               


  Ο «ΒΟΥΡΚΟΣ»


Της  Ελληνικής αρθρογραφίας.



Εν, όψει και της κατάρρευσης του ΔΟΛ…


Υγαγαπητέ μου να γνωρίζεις ότι η επί  «μισθώ αρθογραφία» στην ουσία είναι μιας μορφής εργολαβία, κατά συνέπεια ο επαγγελματίας αρθρογράφος, δεν είναι δημοσιογράφος με την έννοια της καταγραφής του γεγονότος που έγινε, αλλά της έκφρασης  άποψης που του παραγγέλλεται…, ιδιαιτέρως στην πολιτική εφημερίδα η παραπάνω θέση εξαντλείται στην ιδεολογική κειμενογραφία και ως εκ τούτου να γνωρίζεις  ότι  λειτουργεί  ως αλλοτριωτική διαδικασία… και αυτό πρέπει να το σκεφτείς καλά …αν επιθυμείς να γράφεις  ελεύθερα η να γράφεις  αμειβόμενος κατ αποκοπή με ότι αυτό σημαίνει…


Απάντηση  στον υποφαινόμενο  της καθηγήτριάς Αλίκης Μαραγκοπούλου  της Παντείου Σχολής  το 1982  στο ερώτημα…  επαγγελματική η ελεύθερη αρθρογραφία…




             Η επικοινωνία που επιτυγχάνεται ανάμεσα στον πολίτη και τον χώρο της πολιτικής εφημερίδος αποτελεί διαδικασία μοναδική, με την έννοια ότι εξυπηρετείται ανάγκη ουσιαστική, και δομική όσον αφορά  την ισορροπία του ανθρώπου, που ενδιαφέρεται τόσο για την πληροφόρηση όσο και για την ενημέρωσή του.


              Αναμφισβήτητα πρόκειται για μια αμφίδρομη σχέση που αναπτύσσεται μεταξύ γράφοντος και αναγνώστη, και με αυτή την έννοια είναι μια σχέση «ερωτική»,δηλαδή ο γράφων κάθε φορά και σε κάθε περίπτωση  δεν επαναλαμβάνεται αλλά «επιχειρεί» εκ νέου  την παρουσίαση ενός νέου κειμένου, μιας νέας δηλαδή επικοινωνιακής προσπάθειας.


             Προσπάθεια την οποία ο αναγνώστης ιδιαίτερα σήμερα μπορεί να αξιολογήσει, και έχει την δυνατότητα να αντιληφθεί αφενός την διάθεση του γράφοντος  και  την ποιότητα της νέας γραφής ξεχωρίζοντάς την  από το σύνηθες φαινόμενο της αντιγραφής, και αφ ετέρου τον στόχο του γράφοντος, αν πρόκειται δηλαδή για μια ειλικρινή επικοινωνιακή τοποθέτηση η αν πρόκειται για μια δημοσίευση που στοχεύει απλά και μόνο στην αυτοϊκανοποίηση του.


            Για την  Δημοκρατία η ελευθεροτυπία αποτελεί τον πυλώνα της διασφάλισης της.


            Για την ελευθεροτυπία, ανασταλτικό παράγοντα αποτελούν οι κατ επάγγελμα «κομματικό- δίμιτοι», αρθρογράφοι και οι πάτρωνές τους από όλους τους χώρους εξουσίας βεβαίως, οι οποίοι με ανελέητη θρασύτητα, προκάλεσαν στον χώρο του έντυπου τύπου τις προϋποθέσεις για την «αλλοτρίωση» που υφίσταται αυτή η δυναμική δημοκρατική σχέση  ανάμεσα στον πολίτη και την πολιτική εφημερίδα.


             Για την αλλοτρίωση- την αποξένωση με απλά λόγια-του αναγνώστη από την πολιτική εφημερίδα, ευθύνη καίρια και κύρια φέρνει και ο εκδότης της, ο οποίος πολλάκις δεν έχει καμία σχέση, ούτε με το πνεύμα ούτε με το νόημα της ελευθεροτυπίας, αλλά με εργολαβίες οικοδομικές, και πολιτικές μπίζνες.


            Και σε αυτή την ανεπανάληπτη μοναδική και αναντικατάστατη μορφή ενημέρωσης και πληροφόρησης του πολίτη από την εφημερίδα, προκαλείται η καταστροφική αποξένωση , η αλλοτρίωση του, σε σχέση με τo πολιτικό έντυπο όταν συμβαίνει, και σήμερα είναι σχεδόν το σύνηθες, η εφημερίδα να δίνει προτεραιότητα στην ιδιότητα του γράφοντα και όχι στην ποιότητα των απόψεών του.


            Αυτό συμβαίνει στον κεντρικό αλλά και στον περιφερειακό τύπο, με αποτέλεσμα να έχουμε σήμερα, αμέτρητα κείμενα αμφιβόλου προέλευσης με την έννοια που παραπάνω αναφέρθηκε, καθότι πλήθος εξ αυτών αποτελούν κακέκτυπες αντιγραφές, πρόχειρα γραμμένες, δίνοντας την εντύπωση στον Πολίτη, ότι αγόρασε όχι πολιτική αλλά κομματική εφημερίδα και μάλιστα του προηγούμενου μήνα μιας και πολλοί εξ αυτών –που γράφουν αποκλειστικά δήθεν- αρέσκονται στο ανακάτεμα του ίδιου κειμένου αλλάζοντας τον τίτλο, προκαλώντας αυτό που περιγράφουμε ως αποξένωση- αλλοτρίωση .


             Λειτουργούν αποτρεπτικά ιδιαίτερα σήμερα, οι απόψεις «κάποιων» εμπλεκόμενων, και μη, επωνύμων οι οποίο αφού έχουν «εξασφαλίσει» θέση για την φωτογραφία τους , τους είναι αδιάφορη τόσο η ποιότητα του κειμένου, όσο και η ζημία που προκαλούν στον πολίτη στην σχέση του με την εφημερίδα.


Είναι φανερή σήμερα η άρνηση του Πολίτη να συμμερισθεί απόψεις και θέσεις παρωχημένες, πολιτικά δηλητηριασμένες, τοποθετήσεις ακραίες για την πολιτική εξουσία ,(χωρίς ίχνος ενδοιασμού )και εν τέλει θέσεις οι οποίες δεν συνάδουν με το γενικότερο κλίμα πολιτικού προβληματισμού ,και μάλιστα σήμερα περισσότερο από ποτέ καθότι ο πολιτικός προβληματισμός αποτελεί με βεβαιότητα μονόδρομο για πολιτικό παρεμβατισμό όσον αφορά το πλάτεμα και το βάθεμα της Δημοκρατίας .


Νομιμοποιούμαι ως πολίτης να εκφράσω την άποψη ότι αδικεί τον αναγνώστη, ιδιαιτέρως σήμερα η στοχευόμενη κομματικά αρθρογραφία, και επιτείνει την προβληματική της σχέσης πολίτη και πολιτικού εντύπου καθότι αυτός μέσα από την ανούσια κομματική αντιπαράθεση αντιλαμβάνεται  το έντυπο ως κομματικό τραίνο και όχι ως διαδικασία παραγωγής πολιτικής άποψης, και πολιτικής σκέψης ,η οποία παράγεται βεβαιότατα και μέσα από τις πολιτικές εφημερίδες.


                  Στη Δημοκρατία έχω υποχρέωση ως ενεργός πολίτης και αναγνώστης να κρίνω όχι μόνο το κείμενο του οποιοδήποτε, αλλά και να σχολιάσω την στοχευόμενη πολιτικά κατά τίτλο, αλλά κομματικά κατά περιεχόμενο τοποθέτηση.


                   Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι αμφισβητώ την ελευθερία του καθενός να γράφει ότι θέλει και των εφημερίδων να δημοσιεύουν αυτά που επίσης επιλέγουν, με την προϋπόθεση ότι ,θα πρέπει να μας προβληματίσει όλους το τι σημαίνει  αλλοτρίωση η οποία προσβάλει  σαν σαράκι σήμερα και  την σχέση πολίτη εντύπου, και εν τέλει την σχέση του πολίτη με την πολιτική.


  • Πρώτη γραφή κατά τίτλο και δεύτερη κατά  κείμενο ,με πολιτικούς και όχι  κομματικούς προσδιορισμούς, καθότι η κατά παραγγελία αρθρογραφία σήμερα το παράκανε… βούρκος, βούρκος, βούρκος…

     

    Σας ευχαριστώ θερμά.





     




    


     Χρήστου Παπαδημητρίου.


     Κοινωνιολόγου-Οικονομολόγου.


     Προέδρου Τ Κ Πύργου-Κόνιτσας.


         


 


                                 Ο τίτλος ας είναι δικός σου Συμπολίτη…


                                 


                                             …σκόρπιες σκέψεις, σε πέτρινα χρόνια…


Είναι ανώφελο, ανόητο, περιττό και κουραστικό να επιχειρήσει κάποιος αυτές τις « ιδιαίτερες μέρες» να γράψει με σκοπό να μορφώσει ή να ενημερώσει για αυτά που συμβαίνουν. Φαντάζει στο σύνολό της η πληροφόρηση περίπου αδιάφορη σήμερα, και είναι σε όλους σχεδόν προκλητικά αδιάφορες μυριάδες τοποθετήσεις  καθότι περιγράφουν  τα ίδια και τα ίδια… και πάλι από την αρχή.


Είναι πιθανό και στα μέσα που απευθύνεται αυτή η αναφορά να είναι αδιάφορη και να μην τύχει δημοσίευσης, είναι πιθανό όμως αγαπητέ μου αναγνώστη αυτές οι «σκόρπιες σκέψεις» και απόψεις, να προκαλέσουν ένα ελάχιστο  ατομικό προβληματισμό, για ότι συμβαίνει πλέον σε μας ή πολύ κοντά μας.


Έχουν ως σημείο αναφοράς κυρίως την απρόσμενη κατάσταση του «νεόπτωχου» αλλά και την ανασφαλή θέση του «νεόπλουτου» που ως τέτοιος δυσκολεύεται να αντιληφθεί και να προσαρμοστεί στην νέα πραγματικότητα.


Και βέβαια σε λίγες μέρες οι κατά το εθιμοτυπικό δίκαιο ταγοί αυτής της δύσμοιρης χώρας θα ασχοληθούν και θα αναφερθούν στα μηνύματα τους στην δύναμη του λαού γενικώς που ξέρει να αντέχει, αποφεύγοντας ως τόσο επιμελώς να αναφερθούν στο δια ταύτα, ότι δηλαδή των ιδίων κύριο μέλημα κατάντησε η εξασφάλιση αυτής της ζωής παραμερίζοντας νόμιμα και παράνομα  «το κάτι τις» για τα γεράματά τους.


Θα είναι δε και πάλι προκλητικά ερειστικός ο λόγος τους ώστε ο πολίτης με σαφήνεια να αντιληφθεί την εσκεμμένη προσπάθεια  όλων των παραπάνω να εμποτίσουν την κοινωνία με την άποψη και την  θέση περί ατομικής ενοχής του πολίτη,. όχι απλά  της ευθύνης των πολιτών  αλλά της  ενοχής ενός εκάστου πολίτη.


Πιστεύω ότι σε αυτά τα θεατρινίστικα μηνύματα δεν υπάρχει ίχνος ειλικρίνειας, πλην της εθιμοτυπικής ανοησίας, η οποία σήμερα εκνευρίζει αφάνταστα καθότι δεν έμεινε στον πολίτη ίχνος ανοχής, αλλά και αντοχής. 


Φαίνεται ότι μεγάλη μερίδα πολιτών σιχάθηκε αυτόν τον ψεύτικο καθωσπρεπισμό την γραβάτα και τους κάθε λογίς χαρτογιακάδες, οι οποίοι θεωρούν ακόμη και σήμερα παρόλη την κατάντια που οδήγησαν τον τόπο, ότι αποτελούν κεφάλαιο για την χώρα.


Έτσι και τούτα τα Χριστούγεννα του απύθμενου πόνου και της εκτεταμένης φτωχοποίησης οι πολιτικοί και θρησκευτικοί ηγέτες της χώρας μας θα εκφράσουν με μεγάλη σοβαροφάνεια και κάλπικη ειλικρίνεια απόψεις και θέσεις στα μηνύματα τους περί αξιών και ηθικής, περί ήθους και τέτοια «κουραφέξαλα .


Ξύλινα λόγια, ψεύτικα λόγια, υποκρισία, και ξεδιάντροπη προκλητικότητα, σε πέτρινα χρόνια και εποχές, σε μέρες περίσκεψης, και προβληματισμού, σε καιρούς χαλεπούς για το σύνολο του λαού μας.


Είναι νοσηρή κατάσταση αγαπητέ μου συμπολίτη να περιγράφουμε συνεχώς την «απροσδιόριστα» τραγική κατάσταση της Ελληνικής κοινωνίας, οι οικονομικές και κοινωνικές συνέπειες της οποίας είναι  ήδη φανερές, το εφιαλτικό τοπίο της ύφεσης υπαρκτό ,και  η «προβληματική» της αδυσώπητης παρέμβασης των έξω δεδομένη, κατά συνέπεια δεν ωφελεί η αναφορά στην ίδια κατάσταση αλλά η παρέμβασή μας ιδιαίτερα σήμερα οφείλει να σηματοδοτεί αυτό που έρχεται και να μην αναμασά αυτό που φεύγει.


   Η άποψή μου είναι ότι δεν προάγουμε τίποτα σήμερα με το να περιγράφουμε τα αυτονόητα, και βέβαια ο λόγος μας γραπτός η προφορικός δείχνει ανιαρός, χωρίς καμιά δυναμική όταν δεν έχει μια διαφορετική λογική από την οποία  να προκύψει μια νέα ίσως προοπτική.


Και είναι σαφώς άδικο και ενέχει και ανηθικότητα εν μέρει η άποψη ότι για όλα τα κακώς κείμενα την ευθύνη την έχουν αποκλειστικά και μόνο οι πολιτικοί, χωρίς βέβαια και οι ίδιοι να έχουν κάνει την αυτοκριτική των όσον αφορά την οδυνηρή πραγματικότητα που βιώνουμε σήμερα.


Είναι πρόδηλο ότι η σημερινή συγκυρία θα έχει εφιαλτικές συνέπειες όχι μόνο οικονομικές αλλά κοινωνικές, οικογενειακές, ψυχολογικές, χαρακτηρίζονται  δε τέτοιες γιατί θα είναι πρωτόγνωρες, σε σχέση τόσο με αυτό που γνωρίζαμε όσο και με αυτό που μας προκύπτει καθημερινά, ως νέα πραγματικότητα .


Και εν μέσω αυτής της χαώδους κατάστασης, αγαπητέ μου συμπολίτη φαίνεται ότι συγκεκριμένες μορφές συμφερόντων του συστήματος, ακόμη  και μέσα σε αυτή την δίνη και μέσα σε όλο αυτό το αρνητικό κλίμα, λειτουργούν και διαμορφώνουν, μια νέα συστοιχία «καστών», και πάλι όμως με τα χαρακτηριστικά  των πολιτικών, των ιερωμένων, των δικαστικών, και λοιπών λειτουργών, οι οποίοι φαίνεται ότι  θα έχουν όλα τα διαπιστευτήρια να πλαισιώσουν και να αποτελέσουν μια νέα «ελίτ», η οποία θα βρίσκεται στον αντίποδα αυτών που πιθανά να αντικαταστήσουν.


Πλείστοι εξ αυτών που παραπάνω αναφέρθηκαν ανέλαβαν «εργολαβικά», αφενός την οριοθέτηση  της  νέας ελίτ, και αφετέρου  την μεθοδική κοινωνικοποίηση του Έλληνα σε όρους και συνθήκες Γουατεμάλας, δηλαδή την κοινωνικοποίηση, του νεόπτωχου με νέους κανόνες και στάσεις ζωής.


Είναι φανερή η πρόκληση του Πολίτη ο οποίος μέσα σε αυτή την οικονομική κοινωνική ψυχολογική  δίνη να βρίσκεται και αντιμέτωπος στον τομέα της ενημέρωσής του με απόψεις και θέσεις παρωχημένες, πολιτικά δηλητηριασμένες, τοποθετήσεις ακραίες για την πολιτική εξουσία, χωρίς ίχνος ενδοιασμού  και εν τέλει θέσεις οι οποίες συνάδουν με το γενικότερο κλίμα  του πολιτικού αμοραλισμού.


Αγαπητέ Συμπολίτη, σε τούτη την τελευταία μου μικρή  αναφορά για το 2015, θα ήθελα να αναφερθώ με σκόρπιες απόψεις σε αυτά που ψιθυρίζονται καθημερινά από όλους μας.


Δεν είναι προσωπική άποψη ότι ιδιαιτέρως φέτος τα μηνύματα όλων τους για την γέννηση του θεανθρώπου θα είναι και πάλι εκτός πραγματικότητας , γιατί όλων τους οι αναφορές θα προσεγγίζουν μια πιθανή ανάσταση παρακάμπτοντας την γέννηση, και ως άλλος πόντιος Πιλάτος θα αναφερθούν στο έλασσον και θα αποφύγουν το μείζον.


Αγαπητέ μου συμπολίτη, η φτώχεια η πείνα και ο πόνος δεν αντιμετωπίζονται με την συνήθη υποκρισία, την συνήθη ελεημοσύνη και ανελέητη παραμυθολογία, χωρίς αυτό να παραγνωρίζει τις όποιες ειλικρινείς προσπάθειες, αλλά και με την  εικονική πραγματικότητα που περιγράφουν και αρέσκονται να αναφέρονται πολιτικοί και ιερωμένοι  με αυτά… τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα …ακόμα και εν όψει των αληθινών και μεγάλων γεγονότων της χριστιανοσύνης, όπως είναι η γέννηση του χριστού μας.


Αγαπητέ μου συμπολίτη, ας προβληματιστούμε όλοι μας με αυτά που καθημερινά συμβαίνουν γύρω μας.


Με αυτά που  ασχολούνται εκπομπές και δημοσιογράφοι, πολιτικοί και «απολιτικοί» τύποι, άσχετοι και σχετικοί, επαγγελματίες αρθρογράφοι και μη, ιερωμένοι και δικαστικοί που κόπτονται περισσότερο για τον καθωσπρέπει βίο τους αλλά και για την  σωτηρία της ψυχής τους με εξαιρέσεις και απαλλαγές από αυτά που συμβαίνουν στους απλούς πολίτες  και όχι για την «κουρελοποίση» της αξιοπρέπειας ανθρώπων που έως χθες δεν διέφεραν σε τίποτα από εμάς …τους γείτονές τους…


 


Αγαπητέ μου συμπολίτη δέξου σε παρακαλώ αυτό που μπορώ να σου προσφέρω, 2016 ευχές.


 


Leeds 15.12.2015







               

Χρήστου Παπαδημητρίου.

      Οικονομολόγου.

            Προέδρου Τ Κ Πύργου-Κόνιτσας.

    

                           1940 ήρωες ! ! !

                  2014 αυτοχειρίες ; ; ;

 

 Με αφορμή την περίοπτη  θέση των προγόνων μας του 1940 στο ιστορικό γίγνεσθαι, εκ της οποίας διατυπώθηκε η μνημειώδης  ρήση ότι οι «‘Ηρωες πολεμούν σαν Έλληνες», και της σημερινής συγκυρίας  εκ της οποίας συνάγεται ότι οι Έλληνες συνεχίζουν να πολεμούν …πεινώντας και διψώντας…

 Όχι…

 αγαπητέ μου αναγνώστη δεν αποτελεί αυτή η μικρή αναφορά άρθρο ή δήθεν σοβαροφανή ανάλυση ή αν θέλεις περισπούδαστη μελέτη και τοποθέτηση για την σημερινή κατάσταση.

Κι ας είναι αδιανόητο, κοινωνικά καταστροφικό, και πολιτικά ανέντιμο, αυτό που συμβαίνει στην χώρα μας, γεγονός το οποίο φαίνεται ότι θα λάβει στο εγγύς μέλλον χαρακτηριστικά εθνικής τραγωδίας.

Είναι όμως αναμφισβήτητο και το γεγονός ότι αυτές τις μέρες που στο Καλπάκι θα ξαναζωντανέψει το «ΟΧΙ» των προγόνων μας Ηρώων Ελλήνων, στην Αθήνα και αλλού οι νεοέλληνες θα φροντίζουν για την σωτηρία της πατρίδας, μόνο που σε αυτή την προσπάθεια προτάσσεται η προσωπική σωτηρία ενός εκάστου εξ αυτών, των αυτόκλητων σημερινών σωτήρων.

Δεν μπορώ να εκτιμήσω αν η ιστορία τους τοποθετήσει δίπλα στους ήρωες που πολεμούσαν σαν Έλληνες, ή δίπλα στους μικρό ήρωες που πάντα υπήρχαν και θα υπάρχουν ως «τζάμπα μάγκες». 

Ναι…

αγαπητέ μου αναγνώστη ο σκοπός της αναφοράς αυτής είναι η επιβεβαίωση της πιθανής σύμπτωσης των απόψεών μας σε ότι αφορά το νόημα και τον απόηχο των ημερών.

Ο απόηχος  των ημερών του 1940 είναι σαφής και ξεκάθαρα συνεπάγεται ότι  οι Έλληνες τιμούν τον αγώνα και την θυσία εκείνων που άφησαν τα κόκαλα τους στο Καλπάκι πολεμώντας με ανορθόδοξο τρόπο σε μέσα μεθόδους και ισχύ.

Το νόημα των ημερών του 2014 είναι ότι η θυσία του ελληνικού λαού φαίνεται ότι θα αποβεί άκαρπος καθότι πραγματοποιείται με «ορθόδοξο και συστημικό πόλεμο», προμελετημένο σχέδιο «ήττας», και ανίσχυρο ή κατ άλλους ανίκανο και άρα εθνικά επιζήμιο πολιτικό προσωπικό, το οποίο αντί να παράγει πολιτική και εθνικές νίκες, καταστρέφει την πολιτική και οδηγεί στις αυτοχειρίες, στην πείνα, και στην εξαθλίωση της κοινωνίας μας.

Ας είναι, η ελπίδα δεν πρέπει να χαθεί από την ψυχή μας, και αν χαθεί ας χαθεί ως δυναμικό μέγεθος τελευταίο.

Για αυτό θα φροντίσει εξ άλλου πλήθος συμπατριωτών μας- πατριωτών οι οποίοι κατά την διάρκεια της επετείου του έθνους μας  θα προσευχηθούν για την σωτηρία της χώρας και των Ελλήνων από την «Αγία Σοφία» του Λονδίνου, δίπλα στις τράπεζες του Λονδίνου  και δίπλα στις θυρίδες και τα θησαυροφυλάκια που έχουν τοποθετήσει το κάτι τις για τα γεράματά τους…

Κι ενώ οι Έλληνες θα παρακολουθούν την δοξολογία με στραμμένο το νου τους στον πράγματι ηρωικό αγώνα κατά του φασισμού, άλλοι Έλληνες θα έχουν στραμμένο το μυαλό τους στο να μας σώσουν αλλά από μακριά, εκεί που μετέφεραν τις επιχειρήσεις τους και την εθνική τους μικρότητα  … σε ώρες και μέρες σε καιρούς και περιστάσεις που θα έπρεπε να είναι εδώ στον τόπο τους, δυστυχώς…

Ας είναι…

  πάντα υπήρχαν και πάντα θα υπάρχουν Έλληνες και έλληνες… Απόδημοι και απόδημοι… μικροί και μεγάλοι… Πατριώτες και πατριωτάκια…

Το έχει γράψει και καταγράψει η ιστορία, σήμερα  όμως εμείς αποτίνουμε φόρο τιμής στους Ήρωες  Έλληνες του 1940, οι οποίοι πράγματι ήταν πατριώτες πολέμησαν ως Ήρωες, και ήταν με βεβαιότητα Έλληνες.

                

          Αιωνία η μνήμη αυτών των Ελλήνων προγόνων μας.        

 


 

                


Χρήστου Παπαδημητρίου.


        Κοινωνιολόγου.


            Προέδρου Τ Κ Πύργου-Κόνιτσας.


          


                                         Η  ΤΟΠΙΚΗ  ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ.


 


                                                         Στα όρια του μαρασμού και της εξαφάνισης.


 


Με αφορμή την «άγνοια» που επιδεικνύει πλήθος υποψηφίων για το ποια είναι τα όρια ευθύνης των δήμων τους οποίους θέλουν να υπηρετήσουν, με την έννοια τόσο της γεωγραφίας,  όσο και του γεγονότος ότι  η παροχή υπηρεσιών δεν πρέπει να διακρίνει πολίτες έδρας δήμων ήτοι πρώτης κατηγορίας, και πολίτες τοπικών κοινοτήτων ήτοι  δευτέρας κατηγορίας, δηλαδή πολίτες που τους έτυχε να επιβιώσουν όπως-όπως…


 


                                             


 


              Αποτελεί κοινό τόπο πλέον ότι ο δήθεν σχεδιασμός όσον αφορά το σχέδιο «Καλλικράτης» ήταν παίγνιο επί χάρτου, φιλόδοξων μεν αλλά απροβλημάτιστων, και ας μου επιτραπεί επιπόλαιων «πολιτικάντηδων» οι οποίοι ήθελαν και αυτοί να αφήσουν το στίγμα τους μιας και κατάφεραν να βρεθούν στον χώρο του «τζάμπα μάγκας».


        Ας μου επιτραπεί να πω εξαρχής ότι με ανησυχία παρακολουθώ και σήμερα ακόμη μετά από τέσσερα σχεδόν χρόνια εφαρμογής του σχεδίου να γράφονται άρθρα και να γίνονται αναφορές καλύπτοντας το θέμα της αυτοδιοίκησης του πρώτου βαθμού εντελώς επιδερμικά η ακόμη χειρότερα να ασχολούνται με το θέμα έχοντας οι περισσότεροι εγκυκλοπαιδική άποψη, και να εκτίθενται ανεπανόρθωτα, εκφράζοντας θέσεις και για τις κοινότητες ουτοπικές και εκτός πραγματικότητας .


        Επιθυμώ η μικρή  αυτή αναφορά να εκληφθεί ως θέση δηλαδή επιθυμώ ως πολίτης να πω σε κάποιους που θέλουν να έχουν άποψη περί των αυτό διοικητικών εκλογών  ότι πρέπει πρώτα να την διαμορφώσουν, και ότι η άποψη δεν διαμορφώνεται μόνο εκ της συμμετοχής στα ψηφοδέλτια ούτε στα κανάλια  λέγοντας απύθμενες πολλές φορές ανακρίβειες.


        Επίσης δεν ενδιαφέρει την παρούσα αναφορά γενικά το σχέδιο «Καλλικράτης» ούτε και την οδυνηρή θέση στην οποία έφερε αυτό το σχέδιο τις τοπικές κοινότητες δηλαδή τα χωριά, αλλά με αγωνία εκ της εμπειρίας του γράφοντος να τονίσει την εξαιρετική προθυμία με την οποία τοποθετείται κανείς στα δημοτικά δρώμενα και την αδιαφορία η καλλίτερα την απροθυμία του να τοποθετηθεί ο ίδιος σε τοπικό επίπεδο δηλαδή απέναντι στα προβλήματα της κοινότητας.


        Παρακολουθώ γενικόλογες τοποθετήσεις οι όποιες απέχουν μακράν της πραγματικότητας για το τι βιώνει σήμερα η μικρή τοπική κοινότητα το μικρότερο κύτταρο της τοπικής αυτοδιοίκησης για το οποίο ο «Καλλικράτης» επεφύλασσε την χαριστική βολή για την εξαφάνιση του.


       Παρακολουθώ δε πλήθος υποψηφίων να παρελαύνουν από τα κανάλια οι οποίοι όμως ενδιαφέρονται στο σύνολό τους να λύσουν τα ζητήματα των δήμων από την θέση των δημοτικών συμβούλων, και παρατηρείται το θλιβερό γεγονός συνδυασμοί να μην μπορούν να βρουν ούτε έναν αντιπρόσωπο για τα τοπικά συμβούλια των χωριών.


       Μου προκαλεί εντύπωση που το ενδιαφέρον εστιάζεται στο κέντρο και σωστά εν πολλοίς , μου προκαλεί θλίψη όμως η αναφορά στην περιφέρεια  να γίνεται αποσπασματικά, επιλεκτικά, και πολλές φορές εντελώς έξω από κάθε  πραγματικότητα, και τις περισσότερες με υποκριτική διάθεση.


       Εν συντομία και από θέση γνώσης της προβληματικής των κοινοτήτων θεωρώ ότι το μόρφωμα κοινότητα υπάρχει ακόμη γιατί υπάρχουν κάποιοι ρομαντικοί οι οποίοι διαθέτουν τον χρόνο τους και τον εαυτό τους στην προσπάθεια επίλυσης των καθημερινών προβλημάτων πάντα βεβαίως μέσω των σχετικών υπηρεσιών.


       Προβλήματα τα οποία προέκυψαν από την «τσουβαλοποίηση» των κοινοτήτων και από την αναγκαστική «κοπαδοποποίηση» ανθρώπων που αντιμετωπίστηκαν ως αριθμοί ζώων και όχι ως κοινωνικά σύνολα με ιδιαιτερότητες οικονομικές πολιτιστικές αναπτυξιακές εκ του παραπάνω σχεδίου.


       Προβλήματα τα οποία προέκυψαν από την αδυναμία των νέων δήμων να ανταποκριθούν στοιχειωδώς στα καθημερινά τουλάχιστον, πολύ δε μάλλον σε θέματα υποδομών στοιχειωδώς απαραιτήτων για την επιβίωση.


        Βεβαίως η παρούσα δεν στοχεύει στην προβληματική που προκάλεσε στις κοινότητες ο «Καλλικράτης» αλλά στην τοποθέτηση που οφείλουμε να έχουμε ως πολίτες στις ιδιαίτερες πατρίδες μας, από την άποψη της ενεργούς ενασχόλησης και με τα των χωριών μας άσχετα αν αυτό σημαίνει κάποιο κόπο κάποια χρήματα κάποιο χρόνο.


       Και βέβαια δεν αναφέρομαι σε συνταξιούχους και παροπλισμένους οι οποίοι μπαίνουν στους συνδυασμούς ως λύση ανάγκης, αφού είναι βέβαιο επίσης ότι τα προβλήματα δεν λύνονται στο καφενείο του χωριού, αλλά όταν αυτά μεταφέρονται γρήγορα και εμπεριστατωμένα  στις υπηρεσίες.


       Αναφέρομαι σε νεότερους οι οποίοι ενώ επισκέπτονται τακτικά τα χωριά τους και ζουν πολλούς μήνες σε αυτά, και είναι πάρα πολλοί τα τελευταία χρόνια τουλάχιστον στον Δήμο Κόνιτσας, απέχουν προκλητικά από την όποια διαχείριση και συμμετοχή, παρόλη την κριτική την οποία ασκούν για κάθε τι που ενδεχομένως τους δημιουργεί δυσκολία στην καθημερινότητά τους δηλ. στον φωτισμό στην ύδρευση στα σκουπίδια στο οδικό δίκτυο η σε άλλα θέματα.


       Αναφέρομαι σε νεότερους οι οποίοι και αγαπάνε το χωριό και το απολαμβάνουν για μεγάλο διάστημα, εντούτοις  θεωρούν ότι οι ίδιοι  δεν θα μπορούσαν να συμμετάσχουν στην κοινή προσπάθεια σε αυτό το επίπεδο της κοινότητος, αλλά  πρέπει άλλοι να επιφορτισθούν με αυτό, άλλοι πρέπει να ασχοληθούν με ζητήματα όχι μόνο καθημερινότητας αλλά και άλλων θεμάτων όπως η παράδοση η διατήρηση και συντήρηση μνημείων η πολιτιστική παρακαταθήκη τα ήθη τα έθιμα οι γιορτές το πανηγύρι, η συγκοινωνία, το νερό, τα σκουπίδια, ο δημοτικός φωτισμός.


       Όμως έτσι ως έχουν τα πράγματα σήμερα, πιστεύω ότι οι Αδελφότητες, οι Σύλλογοι, οι ρομαντικοί, αλλά και οι πολίτες οι οποίοι ναι μεν δεν ζουν μόνιμα στο χωριό αλλά έρχονται ανελλιπώς τα καλοκαίρια και όχι μόνο να έχουν υπόψη τους ότι η κρατική παρέμβαση προς τις κοινότητες τείνει προς την εξαφάνιση της, δυστυχώς.


       Να έχουν υπόψη τους ότι ο ρόλος τους και η ενεργή παρουσία τους με στοχευόμενες παρεμβάσεις στα χωριά τους είναι όχι μόνο απαραίτητες αλλά υποχρεωτικές για την συνέχεια της ζωής των χωριών, απαραίτητες για να μπορούν να έρχονται και αύριο.


       Να έχουν υπόψη τους ότι οι παρεμβάσεις στις στοιχειώδεις υποδομές, δηλαδή με απλά λόγια επισκευή και επιδιόρθωση από τους ιδίους στις τοιχοποιίες των σπιτιών τους  που δημιουργούν προβλήματα, στην καθαριότητα των χώρων μέσα και έξω από την αυλή τους και την κοινότητα, αλλά και το ενδιαφέρον τους και προτάσεις τους για την συντήρηση των εκκλησιών, και άλλων μνημείων, την συγκέντρωση την ηθών και εθίμων των παραδόσεων των παλιών συνταγών των τοπωνυμίων των οικογενειακών δέντρων, όπως και για την καλυτέρευση των συνθηκών αυτών που ζουν μόνιμα στο χωριό και το διατηρούνε ακόμα ζωντανό, είναι άκρως απαραίτητες για την επιβίωση των κοινοτήτων.


        Και οπωσδήποτε σε συνεργασία με τον εκπρόσωπο της κοινότητος ο οποίος εκ της εμπειρίας μου θα πρέπει να είναι κατ αρχάς ρομαντικός αλλά και να έχει διάθεση και χρόνο αλλά και σχετική μόρφωση και επικοινωνιακή δικτύωση, ευελιξία στην παρακολούθηση και συνεχή προβολή των θεμάτων και των αιτημάτων της κοινότητας εκεί που επιλύονται τα θέματα δηλαδή στις υπηρεσίες.


        Εν τούτοις το χωριό το οποίο ο «Καλλικράτης» με το σχέδιο του αναγάγει μεν σε ουσιώδες κύτταρο της ύπαρξης του δήμου στην πράξη μεθοδεύτηκε η αποστέωση του από κάθε δρώμενο υλικό η πνευματικό, δυστυχώς αυτή είναι η πραγματικότητα, και από την άλλη η τυπική συμμετοχή κάποιων ηλικιωμένων ως εκπροσώπων επιτείνει τον μαρασμό.


 


 


Υγ. Η αναφορά αυτή δεν είναι φανταστική ούτε εκφράζει εικασίες επιθυμίες ή παραμυθολογίες.


Αποτυπώνει πολύ σύντομα μια κατάσταση εμπειρίας από τον χώρο της τοπικής κοινότητος, και εκφράζει την αγωνία  εκπροσώπου ο οποίος παρακολουθεί με θλίψη τα όσα λέγονται και γράφονται από πληθώρα   υποψηφίων οι οποίοι πολλές φορές είναι αδιάβαστοι …


Θα ήταν άδικο να μην τους διακρίνω από τους διαβασμένους στα θέματα που καλούνται να χειριστούν εννοώ.


 


                                                                              Πύργος Κόνιτσας 13.05.2014


 


                                                                                         Ευχαριστώ θερμά.









            Χρήστου Παπαδημητρίου.

                Προέδρου Τ Κ Πύργου.

                      Κόνιτσας.

 

                                                                            

                                               Παρακρατικοί  φασιστικοί θύλακες

 

                         στα «σπλάχνα» της Ελληνικής Δημοκρατίας.

 

           Τα «ανθρωπίδια» το έλασσον η εκκόλαψη του φασισμού το μείζον.

 

 

Η «ερωτοτροπούσα»  συμπεριφορά μεταξύ πολιτικών φορέων είναι μια πρακτική  κοινωνικά αποδεκτή και πολλές φορές και εκλογικά αποτελεσματική. Καταδικαστέα όμως  είναι η πολιτική των συγκοινωνούντων δοχείων ανάμεσα σε δημοκρατικά και φασιστικά κόμματα και μηχανισμούς .

Το δεν γνώριζα, δεν ήξερα, δεν κατάλαβα, αφορά πολιτικούς «ελεγχόμενης οξυδέρκειας», και δεν θα το ισχυριζόμουν ποτέ για τους κ.κ Σαμαρά και Βενιζέλο, κατά συνέπεια τεκμαίρεται αβίαστα από το τελευταίο συμβάν της εκκόλαψης των ναζιστών στο γραφείο του πρωθυπουργού ότι πρόκειται για πολιτικούς καιροσκόπους ιδεολογικά αλλοτριωμένους και για την Δημοκρατία  επικίνδυνους, καθότι με τις πρακτικές δεν επιδιώκουν μόνο την πολιτική των επιβίωση αλλά αναπτύσσουν τον φασισμό στην Ελλάδα.

Η συγκεκριμένη αναφορά ενδιαφέρεται για την πολιτική συμπεριφορά του προσώπου και όχι για το πολιτικό πρόσωπο, κατά συνέπεια ενδιαφέρεται για τα πολιτικά χαρακτηριστικά του προσώπου που αναμφισβήτητα αποτελούν προωθητικό παράγοντα ομαλής λειτουργίας  της Δημοκρατίας, αλλά και ενίοτε αποτελούν ανασταλτικό παράγοντα της παραπέρα εξέλιξής της.

Η ελληνική κοινωνία έχει την ευκαιρία σήμερα να διακρίνει τέτοιες συμπεριφορές, και βεβαίως της δίνεται η μοναδική ευκαιρία να καταδικάσει αλλά και να απομονώσει «πρόσωπα και φασιστοειδή», να προωθήσει η να οπισθοδρομήσει την πολιτική εξέλιξη των πραγμάτων, να ανατάξει η να περιθωριοποιήσει την Δημοκρατία.

Όχι  βεβαίως έξω από πολιτικές διαδικασίες, αλλά μέσα σε αυτές, δια των εκλογών, και με την λογική ότι θα πρέπει να θέσει το εκλογικό σώμα στο περιθώριο όχι μόνο αυτούς που το «τραγικό πρόσωπο» του κυβερνητικού εκπροσώπου περιγράφει ως μη γνώστες όσον αφορά το συμβάν του «πάρε δώσε» με τον ναζισμό υπονοώντας προφανώς  ότι είναι « πολιτικά ηλίθιοι» και άρα ακατάλληλοι, αλλά και τους  ενσυνείδητα γνώστες  οπότε είναι επικίνδυνοι να αναπαραχθούν σε μεταλλαγμένα και επικίνδυνα  φασιστοειδή.  

Οι παρακάτω σκέψεις σκοπό έχουν μόνο τον  πολιτικό προβληματισμό, με δεδομένο αγαπητέ αναγνώστη ότι και σε  τούτες τις «στερνές ώρες» της ανελέητης ανάγκης για  επιβίωση,  οι επαγγελματίες της πολιτικής και πρωτίστως υπεύθυνοι του ελληνικού ναυαγίου  επιχειρούν την πολιτική των διάσωση αγνοώντας αλαζονικά  αλλά και ανιστόρητα  την κοινωνική επιταγή για αλλαγή στα πολιτικά ήθη  στις νοοτροπίες και  τις συμπεριφορές, ως αυτής που αποκαλύφθηκε και επισήμως δηλαδή της πολιτικής επικοινωνίας  με τους γονιδιακά η μη προερχόμενους  φασίστες.

  Ως πολίτης που βιώνω τα προβλήματα που γέννησε μια κατάσταση την οποία δημιούργησαν «επίορκοι και ανίκανοι  λειτουργοί», από όλες τις με υψηλές αμοιβές εξουσίες του κράτους δικαίου με τιποτένια χαρακτηριστικά, ,θα περίμενα όπως  και ο κάθε Έλληνας  επισημάνσεις, αλλά και στάσεις πολιτικές και όχι κομματικές με λογικές και πρακτικές   καταδικασμένες και ξεπερασμένες.

Γεγονός εντούτοις  που προκαλεί ανησυχία επιπρόσθετη  σήμερα  για την Δημοκρατία και την Πολιτική γενικότερα δεν είναι  τα πρόσωπα τα οποία έχουν καταβολές αντιδημοκρατικές, αλλά τα πολιτικά πρόσωπα τα οποία βρίσκονται στο δημοκρατικό τόξο να ανέχονται να επιτρέπουν αλλά και να  αρέσκονται να ερωτοτροπούν με διαδικασίες οι οποίες ακουμπάνε στην ρήση «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα».

Το φαινόμενο του Φασισμού είναι εξηγήσιμο Κοινωνιολογικά, γεννιέται και αναπτύσσεται μέσα στην Δημοκρατία  και  αποτελεί ανάχωμα  και ανασταλτικό παράγοντα της περαιτέρω εξέλιξης της.

Αν μείνουμε στην αριθμολογία και στην στείρα πολλές φορές κατευθυνόμενη κουβέντα στα μέσα, και στην επιφανειακή συζήτηση «περί φασισμού γενικά», ελλοχεύει ο κίνδυνος της κοινωνικοποίησης σε αντιδημοκρατικές συμπεριφορές κυρίως των νέων που βιώνουν μια απροσδιόριστα χαώδη κατάσταση χωρίς να ευθύνονται αλλά και στην αιώρηση της υποβολιμαίας άποψης ότι η εμφάνιση του φαινόμενου αποτελεί δήθεν στάση μόνο διαμαρτυρίας των πολιτών .

Η ανεξέλεγκτη πολιτική συμπεριφορά που δημιούργησε, αυτή την προβληματική είναι ίσως η πρώτη φορά στην πολιτική ιστορία της χώρας μας, που οδηγεί αβίαστα στο συμπέρασμα η «πολιτική» να βάλλεται τόσο σφοδρά, και οι «πολιτικοί» να περιχαρακώνονται σε κλειστή επαγγελματική ομάδα με ότι αυτό συνεπάγεται μέσα και έξω από την Ελλάδα-να συμπεριφέρονται δηλ. ως να μην κατανοούν το εφιαλτικό τοπίο που προέκυψε από συγκεκριμένες «πολιτικές» όχι μόνο για την οικονομία αλλά και για τον κοινωνικό ιστό γενικότερα, όπως για παράδειγμα η συμπεριφορά για ακραίες πολιτικές επιλογές. 

Ακραίες, αλλά η Δημοκρατία είναι το πολίτευμα που γαλουχεί ενίοτε και τις συνθήκες της εκτροπής της, όταν βέβαια βρίσκονται και υποβοηθούν σε αυτό φυσικοί αυτουργοί, αυτούς δηλαδή που η ιστορία χαρακτηρίζει επίορκους και η κοινωνία ανδρείκελα.

Ποτέ στη νεότερη ιστορία της Ελλάδος η όποια προβληματική δεν συνδυάσθηκε με τέτοιου τύπου πολιτικό αμοραλισμό, ο οποίος με την  σειρά του προκάλεσε στην κοινωνία, την άποψη ότι σήμερα οι «πολιτικοί» αποτελούν αναστήματα τα οποία   φαίνεται ότι δεν μπορούν να ανταποκριθούν η ακόμη χειρότερα ανταποκρίνονται πλημμελώς στην εκτέλεση των καθηκόντων των, δυστυχώς είναι σκληρό, αυτό όμως με την πρακτική των απέδειξαν, και ομολογείται κυνικά στις μεταξύ των φιλοφρονήσεις.

 Θλιβερό το φαινόμενο της ανεπάρκειας των ανθρώπων της πολιτικής , αλλά καταγεγραμμένο πλέον με νούμερα, δεν είναι αυθαίρετο να ισχυριστούμε ότι είναι η γενιά μικρών αναστημάτων οι οποίοι καλούνται να λύσουν μεγάλα προβλήματα τα οποία δημιούργησε η ανικανότητά των και όχι μόνο.

Συμπεριφορές που οδήγησαν τμήμα του εκλογικού σώματος σε επικίνδυνες αλλά «απόλυτα εξηγήσιμες επιλογές» και τις οποίες εντελώς ανιστόρητα ερμηνεύουν και πάλι επιφανειακά και αντιεπιστημονικά  κυρίως οι πολιτικοί αλλά και λοιποί τρίτοι στις ατελείωτες και πληρωμένες τηλεοπτικές συζητήσεις.

Η πολιτική άποψη και σκέψη για να προαχθεί πρέπει να υφίσταται πολιτικός χώρος, για να υπάρχει πολιτικός χώρος απαιτείται να τον στηρίζουν πολιτικές οντότητες ήθους και δυναμικής, και με αυτή την δημοκρατική πραγματικότητα ο λαός μας έχει αποδείξει ότι συμφωνεί απολύτως, κατά συνέπεια τον αδικεί αυτή η τελευταία εξέλιξη της σχέσης των συγκοινωνούντων δοχείων φασιστών και δήθεν δημοκρατών.

Τούτο σημαίνει ότι αν δεν επιχειρηθεί η πολιτική επανατοποθέτηση σε σχέση με το ποιο είναι το ζητούμενο ο «πολιτικός» και η επιβίωσή του, ή η «πολιτική», ο πολίτης θα συνεχίσει να συμμετέχει και σε μη δημοκρατικές διαδικασίες, επίσης να μην τον ενδιαφέρει το πολιτικό γίγνεσθαι, η αποχή να μεγαλώνει, η κοινωνία να μπολιάζεται με άκρως αντιδημοκρατικές παραφυάδες, και η Δημοκρατία να τίθεται υπό αμφισβήτηση.

Αυτό σημαίνει ότι η όποια  ανάταξη στην οικονομική μας πανωλεθρία αν ταυτόχρονα  δεν επιχειρηθεί και η ανάταξη στο πολιτικό υπόβαθρο, όσον αφορά την θεμελιώδη αρχή της πολιτικής ορολογίας ότι η «πολιτική» είναι συνεχής  διαδικασία στο θέμα της εξέλιξης της Δημοκρατίας, ενώ ο «πολιτικός» πρόσωπο και οφείλει ως εκ τούτου να  την υπηρετεί αλλά και να σέβεται τις αρχές της  έχοντας σήμερα ιδιαίτερα υπ όψη του ότι η ασέλγεια επί των αρχών της δημοκρατίας  θα  τον οδηγεί εκεί που οδηγείται και ο κοινός εγκληματίας.

 

Το ζητούμενο δεν είναι ο χαφιές η ο προβοκάτορας αλλά αυτός που τον ανέχεται και πολλάκις τον ενθαρρύνει.

Και το τραγικό στο θέμα της ανοχής στο τελευταίο συμβάν  είναι από την μια να ανέχεσαι και να λειτουργείς πολλαπλασιαστικά στο φαινόμενο του φασισμού και από την άλλη να υπογράφεις ως   καθηγητής του συνταγματικού δικαίου… Ο ορισμός της Αλλοτρίωσης… Άρθρο πρώτο γραμμένο κατά τίτλο και κείμενο .

 

                                    Καλή Ανάσταση αγαπητέ Αναγνώστη.

 



--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------



             

Χρήστου Παπαδημητρίου.

        Κοινωνιολόγου.

        Προέδρου Τ Κ Πύργου-Κόνιτσας.

               

                                                    Τα Χριστούγεννα

 

                                 του  έλληνα… του  <<τεμπέλη>>.

                                             


Παραμονές Χριστoυγέvvωv και «o μαστρο-Παύλος o Πισκολέτος μπήκε πρωιvός πρωιvός στο καπηλειό του Πατσόπουλου vα πιει καvέvα ρούμι vα ζεσταθεί o άvθρωπoς. Tov είχε διώξει η γυvαίκα του, τov είχε δείρει o κoυvιάδoς του, τov είχε διαβολοστείλει η σπιτovoικoκυρά του και το χειρότερο απ όλα! τov είχε φασκελώσει o μικρός γιος του.



Παραμονές Χριστουγέννων σε λίγες μέρες στην Ελλάδα του 2013,και μυριάδες ελλήνων φαντάζουν ως ο ήρωας του Παπαδιαμάντη ο μάστρο Παύλος, απολυμένοι διωγμένοι, διαθέσιμοι, νηστικοί άνεργοι και πεινασμένοι, παγωμένοι και εν τέλει και φασκελωμένοι ως τεμπέληδες.

Ο συγγραφέας  πριν 107 χρόνια  με το μοναδικό αυτό ηθογραφικό διήγημα «Τα Χριστούγεννα του Τεμπέλη» περιέγραψε με θαυμαστή ομοιότητα αυτό που συμβαίνει σήμερα.

Αυτά τα Χριστούγεννα πράγματι θα βρούνε χιλιάδες συμπατριώτες μας απολυμένους, διωγμένους από την δουλειά τους, πεινασμένους, απένταρους κρυωμένους, και βέβαια με έναν νέο προσδιορισμό αυτόν του τεμπέλη. Για ότι όμως συμβαίνει στην Ελληνική πραγματικότητα πρωτίστως φταίει ο τεμπέλης ο έλληνας ο οποίος τώρα θα πληρώσει το τίμημα με την ανεργία του, με την κατάθλιψη του, με την φτώχεια του και την πείνα του και αν δεν αντέξει το κρύο με τον θάνατό του.

 

Ταυτόχρονα με μεγάλη ικανοποίηση!!! δέχτηκε ο λαός μας την δημοσιοποίηση του πόθεν έσχες των πολιτικών που επαγγελματικά οι ίδιοι και οι οικογένειές τους ασχολήθηκαν με την δραστηριότητα της πολιτικής, γιατί περί επαγγελματικής κερδοφόρου δραστηριότητας πρόκειται.

Τόσος πλούτος και χρήμα πρέπει να είναι αποτέλεσμα σκληρής και επιτυχημένης εργασίας.

Τέτοια ανέχεια, φτώχεια, και ανεργία, πρέπει να είναι αποτέλεσμα της τεμπελιάς.

Και αυτή η πραγματική διαπίστωση!!! εν όψει μάλιστα της γέννησης του Θεανθρώπου, αποκτά μεγαλύτερη διάσταση αν συνδυαστεί και με την δημοσιοποίηση ότι μεγάλη οικονομική δυναμική διαθέτουν επίσης και θρησκευτικοί, δικαστικοί, και ανώτεροι λειτουργοί, και αυτό σε μας τους πολίτες δημιουργεί επιπρόσθετη αισιοδοξία καθότι μας εφησυχάζει το γεγονός ότι μπορεί ο κόσμος να πεινάει σήμερα αλλά με την σκληρή προσπάθεια όλων των προαναφερομένων θα μοιραστούμε όσοι επιβιώσουμε το πρωτογενές πλεόνασμα!!!.

             Μη θεωρήσεις αγαπητέ μου συμπολίτη ότι αυτές οι σκέψεις γράφονται από φθόνο και ζήλεια για τους έχοντες και κατέχοντες, γράφονται από κάποιας μορφής απογοήτευση αλλά και αηδία  συνάμα, αλλά και από την πίστη ότι ο πόνος, η πείνα και ο θάνατος, για τον υγιή τον χορτάτο και τον ζωντανό δεν μπορούν να κατανοηθούν αλλά ερμηνεύονται και αναλύονται με φιλολογική φλυαρία και ανυπέρβλητο θράσος, ακόμη και σήμερα, που περισσεύουν όλα τους.

Η τοποθέτηση δεν ενδιαφέρεται να περιγράψει την μεθοδολογία πλουτισμού των προαναφερόμενων, είναι μάλλον γνωστή αλλά και καθημερινά όλο και κάποιος άλλος εμπλουτίζει το πάζλ των κλεφτών με νέα μέθοδο ως η προχθεσινή άλλου αξιοθρήνητου υποκειμένου  πρώην δήθεν υπουργού, ούτε να λοιδορήσει αλλά ούτε και να αγνοήσει την θλιβερή κατάντια πολιτικών δικαστικών και θρησκευτικών «οντοτήτων», οι οποίοι θεωρούν apriori την σημαντικότητά τους, και με περισσή αναλγησία επιχειρούν ακόμη οι μεν να μας σώσουν από τις εγκόσμιες προβληματικές οι δε να μας εξασφαλίσουν προνομιούχα θέση στον παράδεισο.

Η επικοινωνιακή αναφορά στην δύναμη του λαού γενικώς να αντέξει και να ξεπεράσει την ανείπωτη κατάσταση, αποτελεί σήμερα έναν ψεύτικο θεατρινισμό, αγγίζοντας τα όρια του παραλογισμού, αφού δεν εξηγείται το πώς θα γίνει αυτό.

Είναι δε προκλητικός ο λόγος πολλών «μικρών και ολίγων»  ώστε αντιλαμβάνεται ο πολίτης την εσκεμμένη προσπάθεια των να εμποτίσουν την κοινωνία με την άποψη και την θέση περί ατομικής ενοχής του πολίτη, όχι απλά της ευθύνης των πολιτών αλλά της ενοχής του πολίτη, για την τεμπέλικη συμπεριφορά του και διάθεση.

Η επίκληση της γενικής ευθύνης και η ανίχνευση μέσα σε αυτήν της προσωπικής ενοχής για την ανεργία, την φτώχια, την μιζέρια είναι έννοιες για τις οποίες ο πολίτης πρέπει να πειστεί ότι έχει όχι μόνο μερίδιο ευθύνης αλλά και ενοχής, αποτελεί κατά την άποψή μου προβοκατόρικη προσπάθεια η οποία βρίσκει συμμάχους σε όλο το φάσμα της πολιτικής θρησκευτικής, κοινωνικής, δημοσιογραφικής και όχι μόνο διάστασης στην χώρα μας.

Προσωπική ενοχή αγαπητέ μου συμπολίτη, για το γεγονός του ότι ο διπλανός μας έχει καταστεί ήδη «ληξιπρόθεσμος» σε υποχρεώσεις και καταστάσεις της οικονομικής και κοινωνικής πραγματικότητας.

Προσωπική ενοχή για το σημερινό status quo που μας προέκυψε από συγκεκριμένους χειρισμούς συγκεκριμένων ανθρώπων της πολιτικής και όχι μόνο, ενώ οι ίδιοι εκλαμβάνουν την προσωπική τους παρέμβαση ως ελπίδα για την πατρίδα, η διαμεσολάβηση στο θείο, ισχυριζόμενα τα αξιοθρήνητα ανθρωπάκια ότι ο μίτος της Αριάδνης είναι  η τεμπελιά των ελλήνων, για την περιπέτεια της χώρας και των πολιτών..

Πιστεύω ότι σε αυτόν τον θεατρινισμό των δηλώσεων δεν υπάρχει ίχνος ειλικρίνειας, και οι οποίες σήμερα εκνευρίζουν αφάνταστα καθότι δεν έμεινε στον πολίτη ίχνος ανοχής, αλλά και αντοχής. 

Ξύλινα λόγια, ψεύτικα λόγια, υποκρισία ,και ξεδιάντροπη προκλητικότητα, σε πέτρινα χρόνια και εποχές, σε μέρες περίσκεψης, και προβληματισμού, σε καιρούς χαλεπούς για το σύνολο του λαού μας.

Δεν είναι προσωπική άποψη ότι ιδιαιτέρως φέτος τα μηνύματα όλων τους σε λίγες μέρες   για την γέννηση του θεανθρώπου θα είναι και πάλι εκτός πραγματικότητας και καλλίτερα να σιωπήσουν, γιατί όλων τους οι αναφορές θα προσεγγίζουν μια πιθανή ανάσταση παρακάμπτοντας την γέννηση, και ως άλλοι πόντιοι Πιλάτοι θα αναφέρονται στο έλασσον και θα αποφεύγουν  το μείζον.

Αγαπητέ αναγνώστη, η φτώχεια, η πείνα και ο πόνος δεν αντιμετωπίζονται με την συνήθη υποκρισία, και με την συνήθη και ανελέητη παραμυθολογία, χωρίς αυτό να παραγνωρίζει το πρόβλημα και τις όποιες ειλικρινείς προσπάθειες, δεν αντιμετωπίζονται ούτε με την εικονική πραγματικότητα που περιγράφουν και αρέσκονται να αναφέρονται οι παρουσιαζόμενοι ως ταγοί με αυτά… τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα …ακόμα και εν όψει των αληθινών και μεγάλων γεγονότων της χριστιανοσύνης, όπως είναι η γέννηση του χριστού μας.

 

                Συμπολίτη δέξου αυτό που μπορώ να σου στείλω… 2014 ευχές.

 

 

Γιάννενα 19 του Δεκέμβρη του 2013.

Ευχαριστώ θερμά –Καλά Χριστούγεννα και καλή χρονιά.

          

  

 







           Χρήστου Παπαδημητρίου.

         Κοινωνιολόγου-Οικονομολόγου.

        Προέδρου Τ Κ Πύργου Κόνιτσας.

                                                                                                

 Δ Ι Π Λ Ο Γ Ρ Α Φ Ι Κ Ο  Σ Υ Σ Τ Η Μ Α

 

Ανάχωμα για τον εν δυνάμει “επίορκο”.

 

(Με αφορμή ένα ακόμη  χαμένο εκατομμύριο ευρώ στο δήμο Γιαννιωτών αυτή τη φορά, επιβεβαιώνοντας την κοινωνική άποψη για τους ΟΤΑ ότι πρόκειται για  άντρα διαφθοράς.)

 

 

 

            Μία από τις σοβαρότερες παραμέτρους κατά κοινή παραδοχή που οδήγησαν την χώρα μας στην παρούσα οικονομική  κατάσταση είναι αναμφισβήτητα η ανεπίτρεπτη καθυστέρηση του κράτους να επιβάλει οριστικά την εφαρμογή του διπλογραφικού συστήματος σε κάθε δημόσια υπηρεσία και βεβαίως και στους ΟΤΑ, και όχι να επαφίεται για την εφαρμογή του στην διακριτική ευχέρεια άσχετων πολλές φορές αρμοδίων υπαλλήλων ή αιρετών, ή επιτήδειων τις περισσότερες φορές λογιστών διοικητών δημάρχων ή αντιδημάρχων.

            Είναι αδιανόητο το συντεταγμένο υποτίθεται κράτος να μην γνωρίζει ακόμη σήμερα, εν έτη 2013, όχι μόνο την οικονομική κατάσταση και διάρθρωση των δημόσιων οργανισμών και ΟΤΑ της χώρας, αλλά να μην έχει καν εικόνα των ανελαστικών μεγεθών τους, τα οποία βέβαια επηρεάζουν καθοριστικά και τους εθνικούς λογαριασμούς.

            Πώς να υπάρχει σαφής εικόνα όμως όταν στο σύνολό τους δημόσιο, ΟΤΑ και κάθε λογίς κρατικές και παρακρατικές υπηρεσίες ακόμη και σήμερα αρνούνται και αδιαφορούν ή για άλλους πιο «ειδικούς» λόγους δεν εφαρμόζουν μια βασική τους υποχρέωση δηλ. την χρήση και λειτουργία του διπλογραφικού συστήματος το οποίο έχουν την υποχρέωση να το λειτουργήσουν με βάση τον ισχύοντα κώδικα από το 2001.

Δεν το εφαρμόζουν στο σύνολό τους οι Δήμοι, όπως δεν εφαρμόζουν και άλλες των υποχρεώσεις που απορρέουν από τον κώδικα, αντιθέτως συνεχίζουν να εφαρμόζουν το δημόσιο λογιστικό ή απλογραφικό σύστημα, το οποίο σημαίνει ότι για κάθε λογιστική ενέργεια γίνεται μόνο μία εγγραφή, αυτό δηλαδή που εφαρμόστηκε από γέννησης του Ελληνικού κράτους.

Η εφαρμογή του διπλογραφικού συστήματος στο δημόσιο και τους ΟΤΑ με πλήρη ανάπτυξη του λογιστικού σχεδίου δηλαδή του συστήματος που προβλέπει ότι για κάθε λογιστική πράξη ενημερώνονται δυο τουλάχιστον λογαριασμοί σημαίνει και είναι βέβαιο ότι οι ατασθαλίες θα περιορίζονταν στο ελάχιστο.

Όχι γιατί το διπλογραφικό δημιουργεί αγίους και ενάρετους ανθρώπους, αλλά γιατί έχει και δίνει την δυνατότητα του άμεσου συσχετισμού και της επαλήθευσης, των όποιων οικονομικών μεγεθών, και δη του ταμείου, το οποίο πρέπει πάντα να έχει θετικό πρόσημο.

Έτσι το κράτος και η κεντρική διοίκηση έχει μια περίπου πληροφόρηση και καθόλου αξιόπιστη, για το πώς χειρίζεται τα οικονομικά του ένας δήμος τι δηλ. χρωστάει που τα χρωστάει και γιατί τα χρωστάει, και η ενημέρωση πραγματοποιείται ακόμη σήμερα στην εποχή της πληροφορικής στο χαρτί και το μολύβι, αλλά και στην πιθανή  ανικανότητα ή την ημιμάθεια ή την κακοήθεια ενός έκαστου δημάρχου ή αρμόδιου επί των οικονομικών ταλαίπωρου αντιδημάρχου.

Και γινόμαστε μάρτυρες μιας ακόμη ανεκδιήγητης περίπτωσης να λείπει ένα εκατομμύριο ευρώ από το ταμείο ενός πολύ μεγάλου Δήμου της Χώρας που οι δικλίδες ασφαλείας θα έπρεπε να λειτουργήσουν άμεσα στην λαθροχειρία του οποιοδήποτε απατεωνίσκου, μια εξ αυτών βεβαιότατα και μοναδική στην αποτελεσματικότητά της είναι η αποκλειστική χρήση του διπλογραφικού συστήματος.

Διαβάζουμε και ακούμε του κόσμου τις μπαρούφες από τους σχετιζόμενους με την υπεξαίρεση γιατί περί αυτού πρόκειται και του κόσμου τις ανακρίβειες από άσχετους δημοσιογράφους άλλους εμπλεκόμενους και μη.

Το έλλειμμα φίλτατε αναγνώστη και στους ΟΤΑ  έχει να κάνει μόνο με το  κλέψιμο του ταμείο.

Όταν αναφερόμαστε σε  ταμειακό έλλειμμα  εννοούμε ότι λείπουν μετρητά.

Όταν λείπουν μετρητά κάποιος τα υπεξαίρεσε δηλαδή ήταν επιρρεπής στην διαδικασία της κλοπής τελεία και παύλα, το δε σύστημα δεν ανταποκρίθηκε στον σωστό έλεγχο  όλα τα άλλα είναι να έχουν δουλειά οι ορκωτοί λογιστές η ευθύνη των οποίων καθίσταται ουσιαστική πέρα από το να υπογράφουν ενίοτε τυποποιημένα πιστοποιητικά με τυποποιημένες παρατηρήσεις.

Ένας έτσι σοβαρός λόγος που οδήγησε το σύνολο των ΟΤΑ, σε σοβαρότατες ατασθαλίες τύπου έγκλειστου δημάρχου Θεσσαλονίκης   είναι  η διάθεση της πολιτείας να ανέχεται την μη εφαρμογή των κανόνων που η ίδια θεσπίζει.

Αντιθέτως το απαρχαιωμένο σύστημα που εφαρμόζεται ακόμη στο σύνολο του δημόσιου χώρου αποτελεί εγγύηση για τον κάθε  τυχόντα και  υποψιασμένο  αλλά και ανεγκέφαλο  δημόσιο υπάλληλο η αιρετό  για την  οποιαδήποτε οικονομική ατασθαλία η οποία δεν μπορεί να ανακαλυφθεί ποτέ, και με το μονογραφικό η απλογραφικό που συνεχίζουν να εφαρμόζουν μόνο από κάποια  «καραμπόλα» μπορεί να εμφανισθεί η όποια  υπεξαίρεση.

Αδιανόητο, η κατ επίφαση σύγχρονη πολιτεία να μην προβαίνει στα αυτονόητα, δηλαδή στην πλήρη εφαρμογή του διπλογραφικού συστήματος, και να αρέσκεται στο  να καταμετρά τα «φέσια» που έχουν ρίξει κάποιοι η  αρκετοί Δήμοι της χώρας, δηλαδή ο αυτό διοικητικός βαθμός έτσι όπως διαμορφώθηκε αρχικά με το σχέδιο «Καποδίστριας» πάνω στο οποίο η ευνομούμενη δήθεν πολιτεία  έμελε να στηρίξει την μεγαλύτερη διοικητική μετ αρίθμηση που έγινε ποτέ στη χώρα μας.

Αναμφίβολα ως οικονομολόγο με βρίσκει σε αμηχανία, να σκεφτώ πως είναι δυνατόν να μην μπορούν να βάλλουν σε εφαρμογή ένα κατά κοινή ομολογία αξιόπιστο λογιστικό σύστημα και να σκέφτονται τόσες και τόσες επιπόλαιες και μη αξιόπιστες προτάσεις.

Αυτή η μικρή τοποθέτηση αγαπητέ μου συμπολίτη μας αφορά ιδιαιτέρως όλους μας.

Αν η διοίκηση δεν θέσει επιτακτικά  χρονικό ορίζοντα  και στους ΟΤΑ ότι η μηχανοργάνωση, το διπλογραφικό σύστημα, το ενιαίο γενικό λογιστικό σχέδιο και η ύπαρξη λογιστή, και όχι απλά ταμία  στην οικονομική υπηρεσία αποτελεί το ελάχιστο για να ξεφύγουν οι Δήμοι από τις παρενέργειες άστοχων ενεργειών  «εύστροφων» πολλές φορές δημάρχων, η ανίκανων και άσχετων τις περισσότερες φορές  αντιδημάρχων.

Η παρουσίαση μιας θέσεως δεν φτάνει όταν δεν συνοδεύεται από πρόταση, και στην προκειμένη περίπτωση η πρόταση  είναι η αυστηρή και ουσιαστική  εφαρμογή του διπλογραφικού συστήματος του μοναδικού δηλαδή  αξιόπιστου συστήματος στις δυνατότητες του οποίου θα πρέπει να  βασιστεί επιτέλους ο ελεγκτικός μηχανισμός  της χώρας.

Το εκσυγχρονιστικό πράγματι  εργαλείο της δημόσιας διαβούλευσης, θεωρώ  ότι θα πρέπει να μεταφέρει το μήνυμα  όχι μόνο στον πολίτη αλλά και στα όργανα της πολιτείας και των  ΟΤΑ ότι ο κώδικας δήμων και κοινοτήτων συντάχτηκε και αποτελεί νόμο του κράτους, και προβλέπεται με σαφήνεια  το σύστημα  με βάση το οποίο υποχρεούται ο ΟΤΑ να παρακολουθεί  την οικονομική του εικόνα και κατάσταση.

Σε κάθε άλλη περίπτωση που αγνοείται ο νόμος, υποχρεωτικά , κάποιος πρέπει να  πάει σπίτι του , αλλά αυτό δεν φτάνει αν δεν επιστραφεί η κλαπείσα ύλη, και με αυτή την λογική και μόνο  διαδικασία δίνεται η ευκαιρία στην χώρα και εξ αυτού του γεγονότος να τύχει καλλίτερης  αξιολογήσεως στο μέλλον, αλλά και στους πολίτες να αποφύγουν επίσης  να πληρώνουν τα «κερατιάτικά τους..»

Γιατί αγαπητέ μου συμπολίτη  και αυτό το χαμένο εκατομμύριο να είσαι βέβαιος ότι θα μεταφέρουμε ως προίκα στα παιδιά μας και στα εγγόνια μας…έχω την υποψία ότι ποτέ δεν θα επιστρέψει στο ταμείο του δήμου.

 

·         Κείμενο πρωτογραμμένο και ελεύθερο δημοσίευσης, αλλά και έξω από κάθε λογική  στρογγυλέματος του γεγονότος.

 

                                Αγαπητέ αναγνώστη Καλή Ανάσταση.       





                       

 

 

Χρήστου Παπαδημητρίου.

        Κοινωνιολόγου.

            Προέδρου Τ Κ Πύργου-Κόνιτσας.              

                              «Το  Λ ά θ ο ς… »  

 

 

                                    

Ο Αντώνης Σαμαράκης όταν έγραφε ότι …στο Καθεστώς που χωρίζει τους ανθρώπους σ' εκείνους που είναι μαζί του και σ' εκείνους που δεν είναι, υπάρχει ένα κρίσιμο, ένα μοιραίο λάθος… είχε κατά νου κρίνοντας πάντα από τα πεπραγμένα της ζωής του το «ταξικό»  πεπρωμένο του ανθρώπου.

Ο υποφαινόμενος και ελάχιστος σε σχέση με τον προαναφερθέντα  σκιαγραφεί και αναφέρεται … στην σημερινή τραγική Ελληνική  πραγματικότητα  η οποία οδήγησε το κοινωνικό σώμα σε πλήρη αποσύνθεση οδηγώντας χιλιάδες πολίτες σε αυτοχειρία  εξ αιτίας ενός κρίσιμου ακούσιου και μοιραίου λάθους…έχοντας κατά νου του το λάθος του πολλαπλασιαστή  της οικονομικής πρόβλεψης, πολλαπλασιαστή της φτώχιας και των αυτοκτονιών.

«Το λάθος» του Αντώνη Σαμαράκη αγγίζει το πρόβλημα της ψυχολογίας τρόμου του ατόμου, την οποία χρησιμοποιεί ως εργαλείο το εκάστοτε καθεστώς επιχειρώντας βάναυσα να το εξουθενώσει και να το μετατρέψει άβουλο και χωρίς πεποίθηση, έτοιμο να ενταχτεί ως απλό νούμερο-μονάδα στην επιχειρούμενη δόλια πράξη-εξόντωση -αλλοτρίωση.

Το λάθος του ΔΝΤ δηλαδή ο λάθος πολλαπλασιαστής δεν είναι αφηρημένη έννοια, αλλά είναι ένα εργαλείο συγκεκριμένο προγραμματισμού της υποβάθμισης και της υποτίμησης των οικονομιών και κατ’ επέκταση των κοινωνιών όταν οι «οικονομικοί εγκέφαλοι» των χωρών αυτών προσφεύγουν σε αυτό για αναζήτηση οικονομικής βοήθειας.

Είναι περιττό, ανώφελο, ανόητο, και κουραστικό να επιχειρήσει κάποιος αυτές τις «ιδιαίτερες μέρες »να γράψει με σκοπό να μορφώσει η να ενημερώσει για αυτά που συμβαίνουν. Φαντάζει στο σύνολό της η πληροφόρηση «συμφωνημένη» σήμερα, και είναι σε όλους σχεδόν προκλητικά αδιάφορες  οι μυριάδες τοποθετήσεις καθότι περιγράφουν  τα ίδια και τα ίδια… και πάλι από την αρχή.

Είναι πιθανό και για το μέσο που απευθύνεται αυτή η αναφορά να είναι αδιάφορη και να μην τύχει δημοσίευσης, είναι πιθανό όμως αγαπητέ μου αναγνώστη αυτές οι «σκόρπιες σκέψεις» και απόψεις, να προκαλέσουν ένα ελάχιστο  ατομικό προβληματισμό για  το σήμερα και το αύριο ίσως,…με ότι συμβαίνει πολύ κοντά μας.

Το τι συμβαίνει κυρίως με την απρόσμενη κατάσταση του «νεόπτωχου», αλλά και την ανασφαλή θέση του «νεόπλουτου» που ως τέτοιος δυσκολεύεται να αντιληφθεί και να προσαρμοστεί στην νέα πραγματικότητα, τι συμβαίνει πολύ περισσότερο με τον εν δυνάμει ακουσίως  αποχωρούντα από τον μάταιο τούτο κόσμο ...ελλείψει ελπίδας…

             Οι συγκεκριμένες γραμμές γράφονται  από απογοήτευση αλλά και αηδία συνάμα, καθότι ο πόνος, η πείνα και ο θάνατος, για τον υγιή τον χορτάτο και τον ζωντανό δεν μπορούν να κατανοηθούν αλλά ερμηνεύονται και αναλύονται με φιλολογική φλυαρία και ανυπέρβλητο θράσος, ακόμη και σήμερα, που περισσεύουν όλα τους.

Ως πολίτης και απλός άνθρωπος που ζω αυτήν την ανυπέρβλητα οικτρή πραγματικότητα, δεν επιθυμώ και αρνούμαι να  παρακολουθήσω την μισθωμένη πληροφόρηση αλλά και την ανούσια πια κατευθυνόμενη και εν πολλοίς πληρωμένη αρθογραφία , η οποία περιγράφει και αντιγράφει χωρίς κανένα πια «ανθρώπινο» σημείο αναφοράς.

 Όταν συνάνθρωπε, ο άνθρωπος χάνει και την τελευταία του ελπίδα για ζωή εξ αιτίας ενός λάθους ασθενεί από κατάθλιψη, και τότε γεννώνται και οι σκέψεις για αυτοχειρία, όταν δηλαδή δεν μπορεί να εξασφαλίσει πλέον τα προς το ζην τότε τα ανθρώπινα στεγανά διαρρηγνύονται, και πιθανότατα οδηγείται στην σκέψη της αυτοκτονίας, ως λύτρωση.

Όταν λοιπόν αυτή η κατάσταση οδηγεί καθημερινά στο θάνατο και ομολογείται από εκείνους που συνέβαλαν στην διαμόρφωσή της ότι πρόκειται περί λάθους βασικής παραμέτρου στον προσδιορισμό της, ομολογείται δε κυνικά και ξεδιάντροπα, τότε μάλλον οδηγούμαστε σε νέες μορφές κοινωνικής πραγματικότητας, και οργάνωσης.

Τέτοια πραγματικότητα βιώνει η Ελλάδα σήμερα, όταν το δίκαιο του νηστικού το υπερασπίζεται αν όχι ο ίδιος χορτάτος πολιτικός ο αντ’ αυτού περίπου χορτάτος δημοσιογράφος.

Η επικοινωνιακά προβοκατόρικη δε αναφορά στην δύναμη του λαού γενικώς να αντέξει και να ξεπεράσει την ανείπωτη κατάσταση, αποτελεί σήμερα έναν ψεύτικο θεατρινισμό, αγγίζοντας τα όρια του παραλογισμού, αφού δεν εξηγείται το πώς θα γίνει αυτό, αλλά γίνεται επίκληση του λάθους για την δικαιολόγηση της, χωρίς διάθεση αυτοκριτικής .

Η επίκληση δε της γενικής ευθύνης και η ανίχνευση μέσα σε αυτή της προσωπικής ενοχής για την ανεργία, την φτώχια, την μιζέρια, είναι έννοιες για τις οποίες ο πολίτης πρέπει να πειστεί ότι έχει όχι μόνο μερίδιο ευθύνης αλλά ενοχής και προσωπικού λάθους, αποτελεί κατά την άποψή μου προβοκατόρικη προσπάθεια, η οποία βρίσκει συμμάχους σε όλο το φάσμα της πολιτικής θρησκευτικής, κοινωνικής , δημοσιογραφικής και όχι μόνο διάστασης στην χώρα μας.

Προσωπική ενοχή αγαπητέ μου συμπολίτη, για το γεγονός του ότι ο διπλανός μας έχει καταστεί ήδη «ληξιπρόθεσμος» σε υποχρεώσεις και καταστάσεις της οικονομικής και κοινωνικής πραγματικότητας.

Προσωπική ενοχή για το σημερινό status quo που μας προέκυψε από συγκεκριμένους χειρισμούς συγκεκριμένων ανθρώπων της πολιτικής και όχι μόνο, ενώ οι ίδιοι συνεχίζουν να εκλαμβάνουν την προσωπική τους παρέμβαση ως ελπίδα για την πατρίδα, ακόμη και τώρα που ομολογείται και εκ των ιδίων όχι ότι δεν διάβασαν αλλά μάλλον δεν κατάλαβαν ή έκαναν ότι δεν κατάλαβαν  ένα  μοιραίο ίσως λάθος και αυτό είναι πατριωτικά καταδικαστέο.

 

«Κανένα δέος αγαπητέ συμπολίτη δεν νιώθω, και δεν πρέπει να νιώθουμε απέναντι σε αυτούς που χειρίστηκαν και  χειρίζονται τα της τύχης των παιδιών μας, αυτούς  που και τα μοιραία λάθη τους τα εκλαμβάνουν ακόμη σήμερα οι αμοραλιστές  ως φιλότιμες προσπάθειες  για την σωτηρία μας.

 Αποδείχθηκαν  δυστυχώς όλα τα προηγούμενα χρόνια (πολλοί εξ αυτών ) «μικροί», και «λίγοι», και το χειρότερο άσχετοι τις περισσότερες φορές με το αντικείμενο που τους ανατέθηκε, και άλλοι βέβαια  δεν κατάλαβαν απολύτως τίποτα , και σε αυτούς τους «ανόητους» εμείς οι «αφελείς» δώσαμε την ύψιστη εξουσία διαχείρισης.

 

Κείμενο ελεύθερο δημοσίευσης ενυπόγραφο, με κάθε σεβασμό στην μνήμη του  «αιώνιου έφηβου» που το δικό του «λάθος» λειτούργησε και λειτουργεί πολλαπλασιαστικά όσον αφορά τον κοινωνικό  προβληματισμό, ενώ το σημερινό λάθος για την Ελλάδα λειτουργεί πολλαπλασιαστικά στον ανθρώπινο εξευτελισμό και αφανισμό.

 

Γιάννενα 15/02/2013

 

Ευχαριστώ θερμά.   











 

    Xρήστου Παπαδημητρίου

            Οικονομολόγου           

      ΠρόεδρουΤΚ Πύργου.

 

                      Αναγκαιότητα ίσως ναι…αλλά με σεβασμό πρωτίστως στο περιβάλλον τα νέα φράγματα.

                                                        

(Άρθρο στον τύπο των Ιωαννίννων από τον οποίο ζητήσαμε την προβολή των αντιδράσεών μας στην προχειρότητα της εταιρείας energa ae-γνωστή σήμερα από την προβληματική που γέννησε ως πάροχος ηλεκτρικού ρεύματος.)

Το υδροηλεκτρικό αν και άδειο δοτήθηκε δεν έγινε ποτέ.. .

 

Σε αυτή μου την αναφορά δεν θα σταθώ τόσο στα πλεονεκτήματα η στα μειονεκτήματα του εγχειρήματος των υδροηλεκτρικών φραγμάτων ως ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, όσο στη συγκεκριμένη περίπτωση δηλαδή αυτήν της εταιρείας energa ae που φαίνεται ότι  με  μη ολοκληρωμένη άποψη  για τα γεωμορφo λογικά χαρακτηριστικά του τόπου δηλαδή τις παρυφές του Πύργου Κόνιτσας  και με μη ολοκληρωμένη μελέτη ,προχώρησε η εταιρεία στο σχεδιασμό κατασκευής υδροηλεκτρικού φράγματος και οι αρχές σε έγκριση περιβαλλοντικών όρων.

Πολύ σοβαρή κατά την άποψη μου  επισήμανση για αυτού του είδους των  παρεμβάσεων είναι η αναφορά στην ενημέρωση  αλλά και στην συναίνεση των τοπικών κοινωνιών, και κατ ακολουθία στην προστασία  και την μέριμνα του περιβάλλοντος.

Στην περίπτωση της κατασκευής Μ.Υ.Σ. στον Σαραντάπορο παρατηρήσαμε ότι η συναίνεση   δεν ζητήθηκε  και η προστασία του περιβάλλοντος αγνοήθηκε σχεδόν παντελώς.

Η  κριτική τοποθέτησή  και άμεση αντίδρασή από τυχαία ενημέρωσή μας είχε, ως αποτέλεσμα:

1.      Να γίνει δεκτή η άτυπη αλλά ουσιαστική παρέμβασή μας και να επιστραφεί η αρχική μελέτη κατασκευής ΜΥΣ πλησίον του οικισμού μας από την  Γ.Γ.Π.Η στην Νομαρχία Ιωαννίνων ,με το αιτιολογικό   ότι η μελέτη δεν είναι ολοκληρωμένη.

2.     Υποχρέωσε την εταιρεία να προβεί σε γεωλογική μελέτη , εξέτασης των πρανών του Πύργου και τμήματος της 39ης επαρχιακής οδού που θα γειτνιάζει με το φράγμα.

3.     Η  νέα μελέτη να καταλήξει στις δικές μας παρατηρήσεις ανησυχίες και προτάσεις.

4.     Να κάνει και η Νομαρχία αυτοψία και μελέτη  .

5.     Να πάρει έγκριση περιβαλλοντικών όρων η εταιρεία μόλις τον προηγούμενο φεβρουάριο αφού υποχρεώθηκε σε καθυστέρηση 2 χρόνων.

Φάνηκε έτσι  η προχειρότητα του εγχειρήματος κι αυτό πρέπει να προβληματίσει.

Είναι σαφές ότι αν δεν είχαμε ενεργοποιηθεί, αν δεν δείχναμε την ενόχλησή μας στην απαξίωση της εταιρείας να μελετήσει  με σοβαρότητα και τα δύο αντερείσματα, και όχι μόνο αυτό της εθνικής οδού Ιωαννίνων Κοζάνης, τώρα ίσως να ηταν τελειωμένο το υπό μελέτη  φράγμα ισχύος 2,6 MW.
 Είναι σαφές ότι η διαφωνία μας έγκειται στον τρόπο εμέμβασης  χωρίς  την τήρηση κάποιων αρχών και εννοιολογικών προσδιορισμών.
Είναι σαφές ότι  στο βωμό  του βραχύ-μεσοπρόθεσμου  κέρδους  δεν τηρούνται βασικές αρχές της αδιατάραχτης ισορροπίας  του φυσικού κάλλους και φυσικού περιβάλλοντος.
Είναι σαφές ότι οι πρωτόγνωρες αυτές παρεμβάσεις στον τόπο μας, απαιτούν την συναίνεση και την συμφωνία των εκεί κατοικούντων , ακόμη κι αν αυτή η συμπεριφορά έρχεται σε αντίθεση με την κοντόφθαλμη άποψη των δημάρχων για λίγα ψίχουλα που θα επιφέρουν στα ταμεία των δήμων και όχι στις τοπικές κοινωνίες τα φράγματα αυτά ,τα οποία πράγματι δεν αναφέρονται σήμερα στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας
Όλα τα παραπάνω δεν σημαίνουν σε καμία των περιπτώσεων ότι θα πρέπει εξ υπαρχής να είμαστε αρνητικοί σε  τέτοια έργα τα οποία ενδεχομένως να έχουν και πλεονεκτήματα για τον τόπο κατασκευής  ,απαιτείται όμως πρωτίστως μια περιβαλλοντική ευαισθησία η οποία όμως φαίνεται να μην υπάρχει ,όταν για παράδειγμα  σε ένα τέτοιο έργο στον ποταμό Σαραντάπορο στον Πύργο η ανωτέρω εταιρεία προβλέπει έξοδα περιβαλλοντικής αναβάθμισης μετά την επέμβασης 6.000,00 ευρώ.
Απαιτείται εγρήγορση των τοπικών κοινωνιών, γιατί όταν αυτά τα  φράγματα καταστούν ανενεργά θα παραμείνουν ως φαντάσματα να δηλώνουν την περιβαλλοντική αναισθησία και κοντόφθαλμη κερδοσκοπική συμπεριφορά μιας  άλλης εποχής .
Απαιτείται κι από εμάς διάθεση χρόνος παρακολούθηση των τεκταινόμενων ούτως ώστε να μην παραπονούμαστε κατόπιν εορτής γιατί ενεργούν κάποιοι χωρίς να μας ρωτούν.

Σε ότι μας αφορά έχουμε πάρει σαφή θέση γι αυτό το φράγμα, θα υποστηρίξουμε με δυναμική τις θέσεις μας ,οι οποίες ακουμπάνε σε πραγματικές περιβαλλοντικές και ουσιαστικές ανησυχίες, για την διατήρηση του περιβάλλοντος, καθότι μάλιστα  μας βρίσκει σκεπτόμενους  η θέση κάποιων ότι αυτά τα έργα αναπτύσσουν την περιοχή μόνο που  θα επιθυμούσαμε να μάθουμε πως την αναπτύσσουν για να μας πείσουν .

Νέοι αγώνες ηπείρου &Ελευθερία-2010


 

 

 

Ο ΦΑΝΗΣ ΚΑΡΑΚΩΣΤΑΣ ΘΥΜΑΤΑΙ ΤΟ ΧΘΕΣ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑΖΕΙ  ΤΟ ΣΗΜΕΡΑ

Γράφω για ορισμένα γεγονότα και καταστάσεις όπως εγώ τα έζησα και τα προσέλαβα. Μιλώ για τα πολύ δύσκολα χρόνια, τα χρόνια της θύελλας , όπως εγώ τα λέω. Δεκατριών χρόνων παιδί και ενώ έπρεπε να είμαι στο σχολείο όπως και τα άλλα παιδιά του χωριού μας, το σχολείο όμως,  δεν λειτουργούσε και μας άφησαν αγράμματους λόγω του πολέμου πρώτα με τους Ιταλούς μετά με τους Γερμανούς και τέλος αναμεταξύ μας με τον εμφύλιο.

Κάποια στιγμή, όπως όλοι γνωρίζουμε , οι κατακτητές έφυγαν και το χωριό άρχισε σιγά-σιγά να βρίσκει τον κοινωνικό του ρυθμό όπως και πριν τον πόλεμο. Οι μαστόροι άρχισαν να ταξιδεύονταικατά ομάδες .

Έρχεται στο χωριό ο πατέρας μου ντυμένος στο χακί και με το όπλο και μας λέει  ότι στο Κρυονέρι συνάντησαν τον Χαρίση Ζδράβο. «Που πάτε» ρώτησε. «Για δουλειά» του απάντησαν. Αυτός τότε γέλασε και τους είπε: «Στην Κόνιτσα βρίσκονται ακόμα Γερμανοί. Ελάτε στον ΕΛΑΣ και θα πάρετε 10 λίρες χρυσές καθώς και τρόφιμα για τις οικογένειές σας ». Τους πήγαν λοιπόν στο Βρυσοχώρι . Έμεινε εκεί ο πατέρας μου ένα φεγγάρι και τους έψηνε ψωμί. Αποδείχτηκε όμως ότι  τους γέλασαν. Ούτε λίρες ούτε τίποτα από αυτά που είχαν υποσχεθεί. Τον πατέρα μου τον άφησαν να φύγει γιατί είχε οικογένεια.

Είναι αλήθεια πως τον καιρόν εκείνο, η Αγγλία έριχνε λίρες και ρουχισμό και  στα δύο μέρη. Και στον ΕΛΑΣκαι στον ΕΔΕΣ. Οι αντιστασιακές αυτές οργανώσεις πολέμησαν κατά των Ιταλών και των Γερμανών. Τελειώνοντας όμως ο πόλεμος άρχισαν να τσακώνονται μεταξύ τους. Πολλοί από αυτούς έγιναν πλούσιοι. Εκμεταλλεύτηκαν την κατάσταση και έτσι προέκυψαν οι νεόπλουτοι εκείνης της εποχής.

Η Αγγλία με αυτά και άλλα καμώματα θέλησε να μας βάλει να τσακωθούμε και δυστυχώς τα κατάφερε. Πολλοί από τον ΕΛΑΣ άλλαξαν γνώμη. Από κοντά και η δολοφονία του Άρη Βελουχιώτη για να καταλάβουμε για ποια εποχή μιλάμε.

Μίλησα πριν για ΕΛΑΣ και ΕΔΕΣ και μου έρχονται  στου νου κάποιες σκέψεις. Οι ιδέες λοιπόν του Μαρξ και του ΄Ενγκελς  νομίζω ότι οδηγούν σε πράγματα ανεφάρμοστα. Οι άνθρωποι έχουμε διαφορετικές νοοτροπίες και είναι δύσκολο να υποταχτούμε σε ένα μόνο είδος συμπεριφοράς. Αφαιρείται η πρωτοβουλία από τον πολίτη και είσαι υποχρεωμένος να δουλεύεις για το κράτος. Όταν έκανα  πρακτική σε εργοστάσιο  σε αυτές τις χώρες είδα πως δουλεύουν οι εργάτες και κατάλαβα κάποια πράγματα Αυτά με κάνουν να υποστηρίζω όσα είπα πριν. Το κομμουνιστικό σύστημα δεν μπορεί να ανταγωνιστεί το καπιταλιστικό και αυτό βγαίνει από το γεγονός ότι στη μεταξύ τους διαμάχη κέρδισε το καπιταλιστικό. Δεν έχω θαυμασμό στο καπιταλιστικό σύστημα. Από την άλλη όμως, κάτι δεν πήγε καλά με το άλλο σύστημα. Το βέβαιο είναι ότι οι άνθρωποι πρέπει να ψάξουν να βρουν κάτι που θα τους κάνει ευτυχισμένους.

Πολλοί από μας που ζούμε σε αυτή τη χώρα, τις ΗΠΑ, έχουμε την άποψη ότι αν σου κόβει το μυαλό μπορείς να ανέλθεις. Είσαι ελεύθερος να κάνεις ό,τι επιτρέπεται τηρώντας τους νόμους αρκεί να μη θίξεις το σύστημα. Είναι γνωστό ότι οι Αμερικανοί πληρώνουμε πολλούς φόρους. Το κράτος γίνεται συνεταίρος στο έχειν σου. Εδώ και αν δεν έχουμε χαράτσια!

Επανέρχομαι όμως στο θέμα μου που είναι διάφορα γεγονότα εκείνης της εποχής. Όπως έχω γράψει, τα χρόνια ήταν πολύ δύσκολα. Μαζεύαμε βελανίδια, τα αλέθαμε για να κάνουμε ψωμί αλλά αυτό κυριολεκτικώς ήταν πολύ πικρό. Κάποια στιγμή ήρθε βοήθεια από την Αμερική (Σχέδιο Μάρσαλ). Μας έδιναν αλεύρι, ζάχαρη, όσπρια καθώς και μπισκότα σε κουτιά. Είχαμε συσσίτιο στο σχολείο και τα πράγματα άρχισαν να βελτιώνονται. Θα ήταν παράλειψή μου αν δεν πω για τον ψεκασμό που έγινε στα σπίτια για την αντιμετώπιση της ψείρας. Τι ανυπόφορη κατάσταση!

Η μάνα μου είχε μια ξαδέλφη στην Πυρσόγιαννη (οικογένεια Αντώνη Ζάτση). Κάθε φορά που πήγαινα στην Πυρσόγιαννη εκείνη η θεία, η ξαδέλφη της μάνας μου, μου γέμιζε τις τσέπες αμύγδαλα. Ήταν μια εξαιρετική γυναίκα.Ο θείος Αντώνης ήταν ψάλτης στην εκκλησία.

Στην Πυρσόγιαννη υπήρχε σταθμός  χωροφυλακής και ο σταθμάρχης, όπως μαρτυρούν οι κάτοικοι της Πυρσόγιαννης , ήταν ένας πολύ κακός άνθρωπος ονόματι Κούρκουλας, Κερκυραίος στην καταγωγή. Αυτός λοιπόν πήρε τους χωροφυλάκους και πήγε στο χωριό Αετομομηλίτσα διότι κατά πληροφορίες του, άντρες του χωριού βγήκαν αντάρτες στο βουνό. Μάζεψε λοιπόν τον κόσμο, μαζί και τα γυναικόπαιδα και τους σακάτεψε στο ξύλο. Επιστρέφοντας στο σταθμό πήραν μαζί τους και μία έγκυο γυναίκα και την φυλακίσανε.  Το μάθανε οι άντρες της Αετομηλίτσας και ένα βράδυ, κατέβηκαν στην Πυρσόγιαννη. Κυκλώσανε το χωριό και χτύπησαν τον σταθμό. Οι αντάρτες ήθελαν μόνο τον Κούρκουλα καθώς είπαν στους κατοίκους της Πυρσόγιαννης. Ο Κούρκουλας ξύπνησε και κατατρομαγμένος κατηφόρισε προς τον Σαραντάπορο με σκοπό να βρει καταφύγιο απέναντι στην Καστάνιανη. Δεν πρόκαμε όμως , τον έπιασαν και, όπως είπαν, του βάλανε σαράντα μαχαιριές.Το ημερολόγιο έδειχνε 15 Αυγούστου 1946.Ψάξανε και την γυναίκα του αλλά οι χωριανοί την είχαν καλά κρυμμένη σε ένα υπόγειο. Χρόνια θύελλας , όπως  τα λέω. Δεν γνώριζες από πού θα σου έρθει! Τα θυμάμαι αυτά σαν να ήταν χθες και αναρωτιέμαι πότε πέρασαν όλα αυτά τα χρόνια!

Πως μπορώ να ξεχάσω τον βομβαρδισμό του χωριού  μας το 1940 από εγγλέζικα αεροπλάνα και τον Ιταλό στρατιώτη που μου έσωσε τη ζωή; Σκοτώθηκαν χωριανοί τότε και το είδα με τα μάτια μου. Στα θύματα, ο Ζώης Ταμπάκης, ο Δημήτρης Κέκος παππούς της συζύγου μου Μαρίας, η μάνα του γαμπρού μου Θόδωρου Ρήγα μερικά ακόμα άτομα καθώς και ιταλοί στρατιώτες.

Επίσης δεν μπορώ να ξεχάσω τους αντάρτες που ήρθαν στο χωριό , τον αντάρτη που σημάδευε προς το μπαλκόνι του σπιτιού μου και φώναζε να ανοίξουμε την πόρτα γιατί ,έλεγε, είχαμε κρύψει…τους μπουραντάδες. «Τους κρύψατε στα καλαμπόκια» μας έλεγε και μας απειλούσε ότι θα μας σκοτώσει. Εμείς δεν είχαμε ιδέα για όλα αυτά. Θυμάμαι ότι η μουριά είχε μούρες άρα ήταν Ιούνιος ή Ιούλιος μήνας και ήταν αυτή η πρώτη φορά που εμφανίστηκαν αντάρτες στο χωριό μας. Μας είπαν τότε ότι περνούσαν έξω από το χωριό για τον Αμάραντο και ήθελαν τον πρόεδρο του χωριού για να μαζέψουν τρόφιμα.

Σχεδίαζαν οι αντάρτες να χτυπήσουν την Κόνιτσα. Η Χωροφυλακή αντελήφθη τις προθέσεις τους και τους πήρε από κοντά. Οι χωροφύλακες οχυρώθηκαν στον Άγιο Κωνσταντίνο και τα χαράματα, άρχισε το τουφεκίδι.

 Δεν μπορώ να ξεχάσω την οβίδα των 25 λιβρών από το στρατό που πέρασε από τη σιδεριά του σπιτιού της Όλγας 27 χρόνων, αδελφής της Ουρανίας Κέκου , μετέπειτα πεθεράς μου, σκορπίζοντας τον θάνατο. Ένα άλλο βλήμα έκοψε το πόδι της Γλυκερίας, μάνας της Όλγας. Όλα τα άτομα ήταν στον προθάλαμο του σπιτιού. Τα παιδιά της Μαρία και Ελευθερία με ματωμένα πρόσωπα από τους σοβάδες του σπιτιού που ξεκόλλησαν εξαιτίας της έκρηξης. Όταν η Ουρανία είδε την αδελφή της νεκρή και την μάνα της τραυματισμένη άρχισε να σκούζει. Οι αντάρτες που ήταν στην αυλή την απείλησαν με το όπλο στο κεφάλι  να σταματήσει. Ο γιός της  Δημητράκης ήταν στην σαρμανίτσα και το βλήμα βρήκε το δακτυλίδι που ήταν δεμένο στη φασκιά για να διώχνει το μάτι. Όλα τα ζώα στο υπόγειο φούσκωσαν και τα πετάξανε. Όλα αυτά μου τα διηγήθηκε η πεθερά μου Ουρανία. Αυτά έγιναν από τον στρατό. Έσκαγαν οι οβίδες πάνω στις στέγες των σπιτιών. Πού τις έριχναν οι αθεόφοβοι; Στον άμαχο πληθυσμό;Και όταν βρέθηκαν στο χωριό ούτε γάτα ούτε ζημιά! Κανένας δεν ενδιαφέρθηκε έως σήμερα για το κακό που προκάλεσαν.

Πώς μπορώ να ξεχάσω την είσοδο των ανταρτών στο σπίτι όταν τους ανοίξαμε την πόρτα; Μας τα πήραν όλα ακόμα και το   λίγο ψωμί που είχαμε εξασφαλίσει από τη βοήθεια της ΟΥΝΡΑ. Πήραν και τα δύο κουστούμια του πατέρα μου. Έτρεξα έξω και τους πρόλαβα και κλαίγοντας μου επέστρεψαν το ένα από τα δύο. Προφασίστηκαν ότι τους  χτύπησαν οι χωριανοί μας ενώ ήταν φανερό ότι τους χτυπήσουν από το απέναντι χωριό την Μόλιστα. Κάνανε όμως όλα αυτά για εκφοβισμό αλλά και για πλιάτσικο. Έγδυσαν έναν χωροφύλακα, τον σκότωσαν, τον παρέδωσαν στο χωριόκαι έφυγαν για τον Αμάραντο. Κατέφθασαν οι δυνάμεις του στρατού έμειναν έως το απόγευμα και μετά αναχώρησαν για την Κόνιτσα.

Δεν πέρασε πολύς καιρός και οι αντάρτες το ΄47 ήρθαν για τα καλά στο χωριό μας. Όλα τα πέριξ της Κόνιτσας  χωριά τα είχαν καταλάβει. Στο χωριό έφερναν γιδοπρόβατα που έπαιρναν από τους βοσκούς και τα είχαν δίπλα από το σχολείο. Έσφαζαν για το συσσίτιο του Δημοκρατικού Στρατού καθώς αποκαλούσαν το δικό τους στρατό.

Μια μέρα έφεραν έναν αντάρτη και με τα δυο του πόδια σπασμένα. Τον έβαλαν στο μουλάρι και ανάθεσαν σε μένα να τον πάω στον Αμάραντο. Τι τράβηξα μόνον εγώ το ξέρω! Κάθε φορά που τα πόδια του έβρισκαν σε κάποιο κλαδίκαθώς το μουλάρι περπατούσε εκείνος ρέκαζε από τον πόνο. Η καρδιά μου πήγαινε να σπάσει από τον φόβο και την αγωνία!

Όλο αυτό τον καιρό καθόμασταν στην πετροκαλύβα της γιαγιάς μου της Πανάγιως, μάνας της δικής μου μάνας. Νύχτα πηγαίναμε και νύχτα φεύγαμε για να μη μας δουν τα αεροπλάνα και μας πολυβολήσουν. Η υγρασία της καλύβας εγκατέστησε τη μούχλα επάνω μας. Ναι  βρωμούσαμε μούχλα! Οι αντάρτες μας συμβούλευαν να μένουμε ακίνητοι και όρθιοιόταν πετάει πάνω μας το αεροπλάνο αν εμείς δεν είχαμε προλάβει να καλυφθούμε. «Γαλατά» αποκαλούσαν το αναγνωριστικό αεροπλάνο που πετούσε το πρωί πάνω από το χωριό.

Μια μέρα, δυο αντάρτες έφεραν έναν άνθρωπο με τα χέρια δεμένα. Ο φίλος μου ο Απόστολος Ρήγας και εγώ είμαστε στο δεύτερο πάτωμα του σπιτιού του Ανδρέα Μπόμη που ήταν το Φρουραρχείο των ανταρτών. Εκεί συζητούσαμε με έναν νοσοκόμο και στο διπλανό δωμάτιο κοιμόταν ο αρχηγός. Οι αντάρτες χτύπησαν την πόρτα του αρχηγού και εκείνος από μέσα τους ρώτησε: «Τον πιάσατε;» Στην καταφατική τους απάντηση τους διέταξε: «Φέρτε μου την κλούτσα». Άρχισε να φωνάζει στον δεμένο  και να τον ρωτάει που πέταξε το όπλο του και γιατί ήρθε από την Κόνιτσα σε εκείνα τα μέρη. Για να κατασκοπεύσει; Τον χτυπούσε τόσο άγρια που νομίζαμε ότι κουνιούνται τα μεσοτοίχια του σπιτιού! Ο νοσοκόμος μας απομάκρυνε και εμείς πήγαμε στο σπίτι μου. Ανέβηκε πάλι επάνω και ξανακατέβηκε ζητώντας ένα κομμάτι τριχιά από τη μάνα μου. Κατεβάσανε τον άνθρωπο κάτω και τον οδήγησαν στο σχολείο για περαιτέρω ανάκριση. Από κοντά και εμείς , δηλαδή ο Τόλης και εγώγια να δούμε τα καθέκαστα.Έπειτα από λίγο πρόβαλε ο κρατούμενος στην πόρτα του σχολείου και ο φρουρός τον κλώτσησε τόσο δυνατά που  βρέθηκε στο έδαφος πηδώντας όλα τα σκαλοπάτια! Οι αντάρτες και οι ανταρτίνες που χόρευαν αντάρτικα τραγούδια στον πλάτανο, σταμάτησαν το χορό, έφτιαξαν δυο αράδες και ο κρατούμενος υποχρεώθηκε να περάσει ανάμεσα. Τον έφτυναν, τον έλεγαν προδότη και τσιράκι της Φρειδερίκης. Όπως έλεγαν, ήταν ΜΑΥς .(ΜΑΥ: Μονάδες Ασφαλείας Υπαίθρου) Ο Στρατός και η Χωροφυλακή σε κάποιους εύπορους πολίτες ανέθεταν  συγκεκριμένα καθήκοντα. Τον πήραν στο Αρχηγείο και δεν επέζησε.

Φτάνουμε  στο Δεκέμβρη του ΄47 όπου οι αντάρτες χτύπησαν την Κόνιτσα χωρίς να πετύχουν την κατάληψή της . Τότε όλα άλλαξαν.

Κλείνω τούτο το μακρύ σημείωμα με ένα τμήμα της εμπειρίας μου από την αναχώρησή μας στις Λαϊκές Δημοκρατίες. Ήταν λοιπόν Απρίλης ή Μάης του 1948 που φύγαμε από το χωριό και φτάσαμε στην Πυρσόγιαννη. Εκεί η μάνα μου είδε μικρά παιδάκια μέσα σε κασόνια φορτωμένα στα υποζύγια και μετά από αυτό, μου είπε να γυρίσω στο χωριό και να πάρω την αδελφή μου την Ομορφούλα, έξι ετών παιδί. Την πήρα στην αγκαλιά μου και στην πλάτη και βρεθήκαμε ξανά στην Πυρσόγιαννη. Κοιμηθήκαμε στης ξαδέλφης της μάνας μου και την άλλη μέρα αναχωρήσαμε για τους Χιονιάδες. Ανηφορίζοντας έξω από την Πυρσόγιαννη η μάνα μου άρχισε τα κλάματα και τις φωνές . Εκείνες οι φωνές, εκείνα τα κλάματα έχουν ριζώσει μέσα στην καρδιά μου. Μου έλεγε να προσέχω τα αδέλφια μου. Την φωνή της την άκουγα έως ότου ριχτήκαμε πίσω από την Μπάτρα στο σύνορο. Αυτά και πολλά άλλα δεν μπορώ να τα ξεχάσω. Τα κουβαλάω μέσα μου.

Με τιμή

ΘΕΟΦΑΝΗΣ ΚΑΡΑΚΩΣΤΑΣ

ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ ΜΑΊΟΣ 2012

 

 

 

Χρήστου Παπαδημητρίου.

Κοινωνιολόγου-Οικονομολόγου.

Χαμογέλα, ρε… Τι σου ζητάνε;

Πώς όμως; όταν συμβαίνει και στην Ελληνική Κοινωνία αυτό που συνέβη στον Χρόνη Μίσσιο :

Καταδίκη σε θάνατο-ανελέητη και ψυχοφθόρα αναμονή εκτέλεσης. Eκείνος σώθηκε από τυχαίο γεγονός … Εμείς;

Οι παρακάτω σκέψεις σκοπό έχουν μόνο τον πολιτικό προβληματισμό, με δεδομένο αγαπητέ αναγνώστη ότι και σε τούτες τις «στερνές ώρες» της ανελέητης ανάγκης για επιβίωση, οι επαγγελματίες της πολιτικής και πρωτίστως υπεύθυνοι του ελληνικού ναυαγίου επιχειρούν την πολιτική των διάσωση αγνοώντας αλαζονικά αλλά και ανιστόρητα την κοινωνική επιταγή για αλλαγή στα πολιτικά ήθη στις νοοτροπίες και τις συμπεριφορές.

Ως πολίτης που βιώνω τα προβλήματα που γέννησε μια κατάσταση την οποία δημιούργησαν «επίορκοι και ανίκανοι λειτουργοί»,από όλες τις με υψηλές αμοιβές εξουσίες του κράτους δικαίου με τιποτένια χαρακτηριστικά, ,θα περίμενα όπως και ο κάθε Έλληνας μετά και την τελευταία εκλογική τοποθέτηση επισημάνσεις, αλλά και στάσεις πολιτικές και όχι κομματικές με λογικές και πρακτικές καταδικασμένες και ξεπερασμένες.

Γεγονός εντούτοις που προκαλεί ανησυχία επιπρόσθετη σήμερα για την Δημοκρατία και την Πολιτική γενικότερα είναι πέρα από τα πρόσωπα και τα ποσοστά που έδωσε το εκλογικό σώμα στο ένα η το άλλο πολιτικό κόμμα το πραγματικό γεγονός του ποσοστού και η ηλικιακή διάρθρωση των πολιτών που τοποθετήθηκαν θετικά σε πολιτικό χώρο που βρίσκεται απέναντι από την Δημοκρατία.

Το φαινόμενο του Φασισμού είναι εξηγήσιμο Κοινωνιολογικά, γεννιέται και αναπτύσσεται μέσα στην Δημοκρατία και αποτελεί ανάχωμα και ανασταλτικό παράγοντα της περαιτέρω εξέλιξης της.

Αν μείνουμε στην αριθμολογία και στην στείρα πολλές φορές κατευθυνόμενη κουβέντα στα μέσα, και στην επιφανειακή συζήτηση «περί φασισμού γενικά» ,ελλοχεύει ο κίνδυνος της κοινωνικοποίησης σε αντιδημοκρατικές συμπεριφορές κυρίως των νέων που βιώνουν μια απροσδιόριστα χαώδη κατάσταση χωρίς να ευθύνονται αλλά και στην αιώρηση της υποβολιμαίας άποψης ότι η εμφάνιση του φαινόμενου αποτελεί δήθεν στάση μόνο διαμαρτυρίας των πολιτών .

Η ανεξέλεγκτη πολιτική συμπεριφορά που δημιούργησε, αυτή την προβληματική είναι ίσως η πρώτη φορά στην πολιτική ιστορία της χώρας μας, που οδηγεί αβίαστα στο συμπέρασμα η «πολιτική» να βάλλεται τόσο σφοδρά ,και οι «πολιτικοί» να περιχαρακώνονται σε κλειστή επαγγελματική ομάδα με ότι αυτό συνεπάγεται μέσα και έξω από την Ελλάδα-να συμπεριφέρονται δηλ. ως να μην κατανοούν το εφιαλτικό τοπίο που προέκυψε από συγκεκριμένες «πολιτικές» όχι μόνο για την οικονομία αλλά και για τον κοινωνικό ιστό γενικότερα, όπως για παράδειγμα η συμπεριφορά για ακραίες πολιτικές επιλογές στις εκλογές.

Ακραίες, αλλά η Δημοκρατία είναι το πολίτευμα που γαλουχεί ενίοτε και τις συνθήκες της εκτροπής της, όταν βέβαια βρίσκονται και υποβοηθούν σε αυτό φυσικοί αυτουργοί, αυτούς που η ιστορία χαρακτηρίζει επίορκους και η κοινωνία ανδρείκελα.

Ποτέ στη νεότερη ιστορία της Ελλάδος η όποια προβληματική δεν συνδυάσθηκε με τέτοιου τύπου πολιτικό αμοραλισμό, ο οποίος με την σειρά του προκάλεσε στην κοινωνία, την άποψη ότι σήμερα οι «πολιτικοί» αποτελούν αναστήματα τα οποία φαίνεται ότι δεν μπορούν να ανταποκριθούν η ακόμη χειρότερα ανταποκρίνονται πλημμελώς στην εκτέλεση των καθηκόντων των, δυστυχώς είναι σκληρό, αυτό όμως με την πρακτική των απέδειξαν, και ομολογείται κυνικά στις μεταξύ των φιλοφρονήσεις.

Θλιβερό το φαινόμενο της ανεπάρκειας των ανθρώπων της πολιτικής , αλλά καταγεγραμμένο πλέον με νούμερα, δεν είναι αυθαίρετο να ισχυριστούμε ότι είναι η γενιά μικρών αναστημάτων οι οποίοι καλούνται να λύσουν μεγάλα προβλήματα τα οποία δημιούργησε η ανικανότητά των και όχι μόνο.

Συμπεριφορές που οδήγησαν τμήμα του εκλογικού σώματος σε επικίνδυνες αλλα «απόλυτα εξηγήσιμες επιλογές» και τις οποίες εντελώς ανιστόρητα ερμηνεύουν και πάλι επιφανειακά και αντιεπιστημονικά κυρίως οι πολιτικοί αλλά και λοιποί τρίτοι στις ατελείωτες και πληρωμένες τηλεοπτικές δήθεν συζητήσεις.

Η πολιτική άποψη και σκέψη για να προαχθεί πρέπει να υφίσταται πολιτικός χώρος, για να υπάρχει πολιτικός χώρος απαιτείται να τον στηρίζουν πολιτικές οντότητες ήθους και δυναμικής, και με αυτή την δημοκρατική πραγματικότητα ο λαός μας έχει αποδείξει ότι συμφωνεί απολύτως, κατά συνέπεια τον αδικεί αυτή η διαχέουσα άποψη περί συμμετοχής σε μη δημοκρατικές ενασχολήσεις.

Η άσκηση της εξουσίας τα προηγούμενα χρόνια αγνόησε την πολιτική βούληση των πολιτών η οποία διαμορφώνεται συνήθως με πολιτικές λόγων, ασκήθηκε πέρα και έξω από κάθε λογική, αγνοώντας επιδεκτικά η κατ άλλους προσβάλλοντας χαρακτηριστικά τον πολίτη και την κοινωνία.

Τούτο σημαίνει ότι αν δεν επιχειρηθεί η πολιτική επανατοποθέτηση σε σχέση με το ποιο είναι το ζητούμενο ο «πολιτικός» και η επιβίωσή του, ή η «πολιτική», ο πολίτης θα συνεχίσει να συμμετέχει και σε μη δημοκρατικές διαδικασίες , επίσης να μην τον ενδιαφέρει το πολιτικό γίγνεσθαι, η αποχή να μεγαλώνει ,η κοινωνία να μπολιάζεται με άκρως αντιδημοκρατικές παραφυάδες ,και η Δημοκρατία να τίθεται υπό αμφισβήτηση.

«Αυτό σημαίνει ότι η όποια ανάταξη στην οικονομική μας πανωλεθρία αν ταυτόχρονα δεν επιχειρηθεί και η ανάταξη στο πολιτικό υπόβαθρο, όσον αφορά την θεμελιώδη αρχή της πολιτικής ορολογίας ότι η «πολιτική» είναι μοναδική διαδικασία στο θέμα της εξέλιξης της Δημοκρατίας, ενώ ο «πολιτικός» πρόσωπο και οφείλει ως εκ τούτου να την υπηρετεί έχοντας σήμερα ιδιαίτερα υπ όψη του ότι η φαύλη διαχείριση των κοινών θα τον οδηγεί στο μέλλον εκεί που οδηγείται και ο κοινός εγκληματίας.

Αυτό σημαίνει ότι αν δεν επιχειρηθεί και η πολιτική ανάταξη η ιστορία σύντομα θα καταγράψει τους επιόρκους της μεταπολιτευτικής Ελλάδος.

Αγαπητέ αναγνώστη :

…δεν θα μπορούσα να μην σε προτρέψω να χαμογελάς παρότι δύσκολο μιας και άθλιοι τύποι του πολιτικού υπόκοσμου έκλεψαν-υποθήκευσαν και πιθανώς να καταστρέψανε το αύριο των παιδιών μας αποταμιεύοντας οι ελεεινοί και τρισάθλιοι την ελπίδα τους για ζωή σε θυρίδες του εξωτερικού .

…δεν θα μπορούσα να μην ζητήσω από όποιον δεν τον εκφράζει η παραπάνω αναφορά ένα συγνώμη και την υποσημείωση ότι το χαμόγελο είναι στάση ζωής, …άσχετα αν σήμερα με δυσκολία προκύπτει.

Χαμογέλα, ρε τι σου ζητάνε;



bullet hover email hover menu arrow